Wprawka

Polska wygrała z wicemistrzami świata w piłce ręcznej. Wicemistrzami świata Duńczycy byli dawno temu. Nie ma się co cieszyć z wymęczonego, pozornego sukcesu drużyny, która udaje, że jest reprezentacją Polski. Tylko rezerwowi grają w Polsce. Reszta w pogoni za  zgniłym euro gra w krajach, które spowodują niedługo rozpad Europy, a na zgrupowanie ci tak zwani reprezentanci ledwo dają się zaprosić. Zadajmy sobie dodatkowe pytanie. Kto prowadzi tę drużynę? Pan Wenta. Człowiek, który większość swojego życia spędził u Niemców. Od razu nasuwa się pytanie drugie. Czy jeszcze jest Polakiem? Czy przypadkiem nie udaje swoim charakterystycznym grymasem twarzy, że śpiewa Mazurka Dąbrowskiego? Moim zdaniem, chociaż nie jestem tego pewien, tylko mruczy.

 Czy jest sens zachwycania się tak zwanymi z obca dropszotami Agnieszki Radwańskiej, skoro ta w pogoni za pieniędzmi, których ma więcej niż dwa tysiące Polaków razem, ciągle jest za granicą i razem z drugą niby-Polką panią Woźniacki chodzą sobie do sklepów dla bogaczy po torebki, na które żadna polska studentka nawet nie może spojrzeć? Nie jest przypadkiem, że  Agnieszka Radwańska obłowiła się w pieniądze na turnieju u arabskich szejków, co pośrednio powoduje, że u nas drożeje benzyna. Czy mam się poddać terrorowi zachwytów nad Justyną Kowalczyk, która uparcie robi to, czego nie powinno się robić ze względu na zdrowie, to znaczy biega pod  górę?

Te polskie zachwyty wynikające z kompleksów, niby-walki o  dorównanie Zachodowi, który z kolei w przenośni i dosłownie ?oszwabia" naszych rodaków. Czy mamy się cieszyć, że Adam Małysz, którego nawet lubiłem, mimo że jest protestantem, zamiast odpocząć po skokach, jeździ blaszaną puszką po piasku w kompletnie obcym nam kulturowo Peru? Te  niby-sukcesy zajmują miejsce w mediach i powodują szum w naszych głowach. Nam, Polakom, którzy chcieliby wiedzieć, jak jest naprawdę. To  ten niezrozumiały w wymowie Owsiak zajmuje w telewizji publicznej cały dzień, a nasz poseł Macierewicz musi się zadowolić telewizyjną migawką.

Ojciec Rydzyk miał większy sukces w zbieraniu pieniędzy, ale  ponieważ zbierał na ratowanie stoczni, a nie na jakieś pompki potrzebne nielicznym, to rozpoczęto na niego nagonkę. Nie lubię przesadzać w  oczekiwaniach. Czuję się jednak spętany terrorem, który dotyczy wszystkiego, co niesie w sobie ziarno prawdy. Wrócą dni, w których będziemy górą. Nie zajmiemy się wtedy byle czym. Cieszenie się z  gównianych niby- -światowych sukcesów będzie zakazane. Radość zostanie w  prawdzie, a prawda jest naszym wnętrzem, które szlifujemy, będąc w  gronie, być może nielicznym, ale wyższym intelektualnie. Gronie, które zasługuje na władzę absolutną.

W tym miejscu kończę i dla tych, którym podobała się wymowa tego, co  napisałem, mimo wszystko przekazuję serdeczne pozdrowienia.