Włodzimierz Cimoszewicz – wykształcenie
Włodzimierz Cimoszewicz urodził się 13 września 1950 roku w Warszawie. Ukończył XIX Liceum Ogólnokształcące im. Powstańców Warszawy w Warszawie, a następnie studia na Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1978 roku uzyskał stopień doktora nauk prawnych ze specjalizacją z prawa międzynarodowego publicznego. W okresie od 1980 do 1981 roku przebywał na stypendium fundacji Fulbrighta na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku.
Włodzimierz Cimoszewicz – początki kariery politycznej w PRL
Włodzimierz Cimoszewicz udzielał się w młodzieżowych organizacjach jeszcze w czasach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Należał m.in. do Związku Młodzieży Socjalistycznej (1968–1973) oraz Zrzeszenia Studentów Polskich (w 1972 roku został przewodniczącym ZS na UW). Od 1971 roku do stycznia 1990 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (do momentu jej rozwiązania). Z polityki wycofał się jednak wcześniej, bo w 1985 roku. Powrócił do niej dopiero po obradach Okrągłego Stołu. Został posłem na Sejm kontraktowy z ramienia PZPR. Cimoszewicz zaprzeczał oskarżeniom, jakoby był tajnym współpracownikiem służb w czasach PRL. Sąd Apelacyjny w Warszawie w 2001 roku uznał jego oświadczenie lustracyjne za prawdziwe.
Włodzimierz Cimoszewicz – działalność polityczna po roku 1990
Cimoszewicz był posłem nieprzerwanie od 1991 do 2001 roku. Już w 1990 został przewodniczącym Parlamentarnego Klubu Lewicy Demokratycznej. W 1999 wstąpił do powstającego w tamtym czasie Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Od 26 października 1993 roku do 6 marca 1995 roku był wicepremierem i ministrem sprawiedliwości w rządzie Waldemara Pawlaka. Zasłynął wówczas jako inicjator działań antykorupcyjnych. W 1995 roku został wicemarszałkiem Sejmu (do 1996 roku). Przez krótki okres (2 miesiące) był też przewodniczącym Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego.
W 1996 roku Cimoszewicz został prezesem Rady Ministrów. W październiku tego samego roku został też przewodniczącym Komitetu Integracji Europejskiej. Funkcję pełnił do 31 października 1997 roku. Po wygranych przez koalicję SLD-UP-PSL wyborach parlamentarnych w 2001 roku, został ministrem spraw zagranicznych w rządzie Leszka Millera. Wspólnie z nim podpisywał w imieniu Polski traktat akcesyjny do Unii Europejskiej w 2003 roku. Ministrem pozostał także w pierwszym i drugim rządzie Marka Belki. W 2005 roku został marszałkiem Sejmu.
Włodzimierz Cimoszewicz – nieudane wybory i przerwa od polityki
W 2005 roku Włodzimierz Cimoszewicz ogłosił zamiar startu w wyborach na prezydenta Polski. Wystąpił jako kandydat niezależny, choć był przez cały czas członkiem SLD. Po potwierdzeniu swojej kandydatury, Cimoszewicz został jednak wezwany na przesłuchanie komisji śledczej ds. PKN Orlen. Śledczy zagrozili mu wówczas Trybunałem Stanu. Przesłuchanie miało miejsce 30 lipca, 14 września Cimoszewicz ogłosił rezygnację z walki o prezydenturę i wycofał się z życia publicznego.
Włodzimierz Cimoszewicz – powrót do polityki
W 2007 roku Cimoszewicz został wybrany na Senatora jako kandydat niezależny. W 2011 roku ponownie wybrany do Senatu, znów jako niezależny polityk. W 2011 roku skreślono go z listy członków SLD. W 2015 roku nie kandydował. W 2019 roku Włodzimierz Cimoszewicz został kandydatem Koalicji Europejskiej w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Startuje z pierwszego miejsca z Warszawy, czyli okręgu numer 4.
Włodzimierz Cimoszewicz – problemy osobiste
Już po ogłoszeniu swojej kandydatury do PE, Włodzimierz Cimoszewicz w Hajnówce potrącił na pasach 70-letnią rowerzystkę. Śledztwo w tej sprawie wszczęła Prokuratura Okręgowa w Białymstoku. Polityk podkreśla, że od razu udzielił pomocy osobie poszkodowanej. Przy okazji całego zdarzenia ujawnił, że zaledwie dwa dni wcześniej dowiedział się o swojej chorobie – raku prostaty.
