By żyło się lepiej. Misiom

Betonowa podłoga, pokryte rdzą pręty klatki i straszliwy brud. W takich warunkach żyje w minizoo w Lesznie niedźwiedzica Basia. W ciemnym bunkrze mieszka od 25 lat, ale dopiero w zeszłym roku po raz pierwszy miała okazję się wykąpać. Basia, jak każde zwierzę zamknięte w małym pomieszczeniu, siedzi i miarowo kiwa się z boku na bok. – Kilka tygodni temu zauważyliśmy, że Basia podgryza sobie łapę. To typowy objaw autoagresji wynikającej z długotrwałego stresu. Oznacza, że zwierzę bardzo cierpi – opowiada Paweł Grzybowski z Klubu Gaja, który walczy o  poprawę warunków w zoo w Lesznie.

Gdyby Basia żyła na wolności – w  Tatrach lub Bieszczadach – codziennie wędrowałaby po kilka, kilkanaście kilometrów. W swojej klatce o powierzchni zaledwie 35 mkw. może tylko spacerować wzdłuż krat. Na wolności Basia miałaby łapy pełne roboty. Szukałaby pędów roślin, jagód czy miodu, czasem pogoniła za sarną. Na  jesieni przygotowałaby sobie gawrę, porządnie się najadła i zapadła w  sen na długie zimowe miesiące. Ale w swoim bunkrze nie ma żadnego zajęcia. Może tylko obgryzać ustawione przez opiekunów uschnięte konary drzewa, a do jedzenia dostaje codziennie porcję chleba i mleka. Wiecznie cierpi na biegunkę, bo tylko od święta może liczyć na bardziej odpowiednie dla niedźwiedzia pożywienie: jabłka albo buraki. – Ostatnio byłam u niej 1 sierpnia. Było prawie 30 stopni, z nieba lał się żar, a  Basia nie miała w misce ani odrobiny wody – mówi Grażyna Turkiewicz z  Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Lesznie.