Seksmisja w Stokrotce

Dzięki sporom wokół OFE poprawił się stan debaty w Polsce. Wreszcie media zainteresowały się jakimś ważnym społecznym problemem, a nie tylko stanem psychicznym naszych posłów. Trzeba też zauważyć, że debata – choć niewolna od emocji – była, w swoim głównym nurcie, prowadzona za pomocą cywilizowanych narzędzi, czyli mowy i argumentów, za którymi widoczna była spora wiedza i jakaś troska o dobro wspólne. Nieco inaczej wglądały jej „odpryski" telewizyjne. Dziennikarze dość szybko uznali, że  Balcerowicz i Rostowski nudzą, więc do studia zapraszali bardziej atrakcyjnych dyskutantów, czyli na przykład „szklanych księży” (w tej roli nieodmiennie Sowa i Zięba, czyli trzy w jednym: lekkość, światowość i kruchta), czy na przykład posłów Niesiołowskiego i Migalskiego. Notabene pragnę zwrócić uwagę na niebezpieczny syndrom „wypalenia”, który dopadł tego pierwszego, pan poseł już dawno przestał się orientować, co się dzieje na świecie, i działa według jednej zasady, którą pamięta z czasów młodości: „krzycz, bo biją naszych”. Jeśli ktoś będzie mi mówił, że w polityce ważne są przede wszystkim kompetencje, polecam analizę wystąpień medialnych posła Niesiołowskiego. Gdy ktoś mi chciał powiedzieć, że powinnam być wyrozumiała dla syndromu „wypalenia” pana posła z powodu jego podeszłego wieku i zechciała wziąć pod uwagę fakt, że w jego akurat przypadku nie liczą się kompetencje, tylko biografia, to polecam wszystkim analizę kompetencji innych parlamentarzystów. Wyjdzie na to samo (litościwie pominę posłów PiS, ale  też – jak wiadomo – oni nigdy nie stawiali na kompetencje, tylko na  lojalność wobec wodza).

Ale nie o kompetencjach chciałam pisać, tylko o  seksmisji. Cała debata o OFE zawierała bowiem jeszcze jeden element –  konfliktu męskich ambicji. Starło się w niej dwóch samców alfa z całym morzem racji i interesów, które panowie o takiej pozycji ciągną za sobą. Element ten nie był nigdzie dostrzeżony, bo właściwie – przez kogo? Gdzie się nie obejrzeć: seksmisja, w wersji nie filmowej, ale realnej, tak realnej, że traktowanej jako norma. O świecie, polityce, OFE, przyszłości i Polsce debatują sami faceci. Dzieje się tak nie tylko w  TVN 24, gdzie cały ciężar prowadzenia polskiej debaty wzięło na siebie kilku dziennikarzy alfa, którzy uznali, że goście z zewnątrz będą im tylko przeszkadzać; dzieje się tak na wszystkich ważnych sesjach i  konferencjach.

Fundacja Batorego zorganizowała niedawno wielką debatę o  przyszłości Europy i ładzie światowym. Ważny temat, ale by wypadł ciekawie, potrzeba rzeczywiście różnych punktów widzenia. W panelu zasiadło tymczasem sześciu utytułowanych panów. Czyżby problemy Europy i  świata nie interesowały kobiet, czyżby nie były one dość wykształcone, godne czy utytułowane, by zabrać głos? To ostatnie – zgoda. O  dystrybucji tytułów, stanowisk, pieniędzy i medali decydują panowie, którzy przez historyczny nawyk dobra te rozdają między siebie (Kapituła Orła Białego jest tu doskonałym przykładem); ale wykształcenie, zainteresowanie sprawami kraju? Kobiety je mają. Dlaczego są więc ciągle nieobecne? Organizatorzy czynią wielkie wysiłki, by ściągnąć jakiegoś VIP-a, ale kobiety wysiłku tego nie są warte.

Kiedy zapytałam prof. Reykowskiego, dlaczego na wielką debatę dotyczącą Okrągłego Stołu nie  zaprosił ani jednej kobiety, powiedział: bo nie było ich tam. Może więc warto postawić takie pytanie: dlaczego? Poza tym podczas bitwy pod  Grunwaldem też nie było historyków, a jednak zabierają głos w tej sprawie. Teraz prof. Reykowski jest współorganizatorem innej ważnej konferencji: „Projekt dla Polski. Perspektywa lewicowa". Wezmą w niej udział same męskie VIP-y, łącznie z prezydentem Kwaśniewskim (w związku z tym nawet prowadzącym jest bardzo ważny mężczyzna). I z pewnością jednym z tematów będzie zagadnienie solidarności i spójności społecznej.

Chciałoby się powiedzieć: Nie tędy droga, panowie! To na pewno nie jest projekt dla Polski i to na pewno nie jest perspektywa lewicowa. To jest seksmisja.

Jeśli czytelnicy chcą więc zobaczyć seksmisję w realu, to  proszę otworzyć drzwi jakiejkolwiek sali obrad, z pewnością będzie ona wyglądała jak polski Senat, islamski meczet, publicystyka w TVN 24, względnie synagoga. A wtorkową (22.03) konferencję „lewicy" łatwo będzie znaleźć: miejscem obrad jest bowiem Dom Chłopa, a sala, gdzie odbywać się będzie to seksistowskie spotkanie, nazywa się Stokrotka.