Polska imienia Kaczyńskiego

Poseł Błaszczak zadeklarował ostatnio, że to Lech Kaczyński powinien być patronem Centrum Nauki Kopernik. Piękna to była deklaracja i w  najwyższym stopniu słuszna. Co prawda Centrum Nauki ma już swojego patrona, jest nim mianowicie Kopernik. Ale co to za patron?! Po  pierwsze, są wątpliwości co do jego piastowskich korzeni. Po drugie, system heliocentryczny, który stworzył, był wymierzony w fundament wszystkich mądrości Watykanu i papież oraz biskupi nie mogli mu tego darować przez wiele lat. Na szczęście Kopernik nie zajmował się in  vitro, bo wtedy żadnym patronem nie mógłby być aż do czasu, gdy kolejni biskupi zrozumieliby swój błąd, co może trwać. Nie bez znaczenia jest też fakt, że niektóre feministki twierdzą, iż „Kopernik była kobietą", a  feministki coraz częściej mają rację. Ponadto – co najważniejsze – nie  wiadomo, co myślał Kopernik o przyczynach katastrofy smoleńskiej. A to sprawa dla wszelkiego patronatu rozstrzygająca.

Namiętność do  upamiętniania przez patronat czy zmianę nazewnictwa zakorzeniła się w  Polsce chyba nie tak dawno, bo za czasów komunizmu. Wtedy to gremialnie zmieniano nazwy ulic i budowano pomniki, by dać dowód... czego? Pamięci, szacunku, strachu, serwilizmu? Druga fala rewolty w nazewnictwie przyszła po 1989 roku – wyrzucono wszystkich patronów, których kiedyś wielbiono, i zburzono pomniki, pod którymi przez lata czołobitnie oddawano hołdy. I wrócono do starych lub upamiętniano nowych. Gremialnie. Owczym pędem.

Nasza polityczna skłonność do „upamiętniania przez nazywanie" rośnie teraz z roku na rok. Dawniej żaden z naszych „starych Wielkich” (Kopernik, Mickiewicz, Kościuszko, nie wspominając o  Marii Skłodowskiej-Curie) nie miał tylu ulic, placów, skwerów i  pomników, co „nowi Wielcy”. Być może dlatego, że nie było wtedy tylu ulic, a być może dlatego, że nasz patriotyzm rozwijał się kiedyś niewłaściwie, a teraz nabrał wiatru w żagle i płynie w kierunku symboliki, mitów i patronactwa, co zdaje się stanowić jakieś ważne remedium na narodowe kompleksy.

Już za czasów tragicznej śmierci Jerzego Popiełuszki okazało się, że nie będzie on naprawdę wielki i ważny, jeśli nie zostanie patronem pewnej liczby skwerów i ulic (często wbrew tradycji i protestom konserwatywnych mieszkańców). Potem był wielki boom na naszego papieża. Już za życia miał on więcej pomników niż Chrystus, a po śmierci mieliśmy prawdziwy potop papieskiego nazewnictwa.

Powszechna wola nazywania i kojarzenia wszystkiego z imieniem „naszego papieża" otarła się o szaleństwo, a  materializacja jego uwielbienia w dziełach przydrożnej i przykościelnej sztuki – o straszny kicz. Obecnie zewsząd słychać wołanie o jego beatyfikację, tak jakbyśmy nie dość byli pewni, że Jan Paweł II jest wielki, bez tytułu „błogosławiony” czy „święty”. Potrzebny nam jakiś stempel, dowód, papier, że nasz papież jest „kimś”.

Teraz przyszła kolej na Lecha Kaczyńskiego. Ma już ulice i jedną szkołę, ale to dopiero początek. Zgodnie z narodową tradycją Lech Kaczyński powinien być nie  tylko patronem Centrum Nauki i nie tylko Muzeum Powstania Warszawskiego (którego patronem już jest od czasów jego wybudowania), ale i wszelkich innych centrów, może z wyjątkiem centrum leczenia bezpłodności.

Po co  nam Kopernik? Przecież Centrum Nauki powstawało za prezydentury Kaczyńskiego. To wystarczy. Co prawda za tej prezydentury jeździły też tramwaje, rodziły się dzieci i świeciło słońce… Może więc warto tramwaje i słońce oddać również pod patronat nieżyjącego prezydenta, a dzieci urodzone w tym okresie nazwać tak, jak powinny być nazwane?

Popieram zatem wniosek posła Błaszczaka o nazwanie Centrum Nauki Kopernik Centrum Nauki Kopernik im. L. Kaczyńskiego lub tylko i po prostu – L. Kaczyńskiego. Przecież nasz prezydent też był twórcą rewolucji, tyle że  moralnej (tak w każdym razie obwieszczał światu jego brat Jarosław). No i był naukowcem, który miał tytuły, a Kopernik nie. I nie zatrzymujmy się na Centrum, panie pośle! Odwagi, inwencji! Cała Polska przed panem.