Sytuacja w Zatoce Perskiej przypomina Europę tuż przed wybuchem I wojny światowej
Armia ajatollahów zajmuje wody Zatoki Perskiej i wprowadza wyśrubowane podatki dla tankowców. Handel ropą zostaje zablokowany, a świat pogrąża się w kryzysie. W tej sytuacji Waszyngton decyduje się na atak: gdy marines zajmują przyczółki na wybrzeżu, lotnictwo niszczy bazy broni masowego rażenia. W tej grze wojennej dziejącej się w 2014 r., jednej z dziesiątek rozpisanych przez planistów z Pentagonu, nazwa Iran nie pada ani razu - państwo islamskich radykałów nosi fikcyjną nazwę Karona. Wiele zapowiada, że rzeczywistość może prześcignąć fikcję, i to szybko.
Tylko, że to wszystko wcale nie musi znaczyć, że naprawdę idzie wojna. "Prawdziwa polityka rozgrywa się za kulisami" - mawiają Irańczycy i wiele wskazuje, że także w tym wypadku większość deklaracji i spekulacji to gra pozorów. Na razie rzeczywista jest tylko wyśrubowana stawka: bomba nuklearna w rękach islamskich radykałów, pożoga na Bliskim Wschodzie, bezpieczeństwo energetyczne świata, przede wszystkim Europy, i mocarstwowa pozycja Rosji.
Iran chce szkolić i wyposażyć iracką armię. "Chce też wziąć odpowiedzialność za odbudowę Iraku tam, gdzie godną odnotowania porażkę poniosły USA i ich sojusznicy" - ubiegłotygodniowa deklaracja ambasadora Iranu w Bagdadzie miała rozwścieczyć USA. Irańczycy już od trzech lat inwestują potężne pieniądze w Nadżafie, Karbali i Bagdadzie. Ich wpływy polityczne w zdominowanym przez szyitów irackim rządzie rosną z miesiąca na miesiąc, a irańscy "doradcy" wojskowi znani są nad Eufratem głównie z tego, że udzielają wskazówek szyickim bojówkom i przekazują im broń. Ambasador Hassan Kazemi Qomi pytany o ostatnie aresztowanie dwóch irańskich szpiegów odpowiedział, że "to oczywiste, iż pracowali w sektorze wojskowym", bo Bagdad i Teheran podjęły taką współpracę. Podobnie jak w Iraku Iran stara się destabilizować sytuację w Libanie, gdzie popierany przez Teheran szyicki Hezbollah walczy o władzę z prozachodnimi sunnitami. USA nie pozostają Irańczykom dłużne. Jak podaje m.in. Fars News Agency w Camp Ashraf, 260 km od Bagdadu, pod amerykańską ochroną szkolą się członkowie Mujahedine Khalq Organization, organizacji irańskich opozycjonistów. Choć kolejni premierzy Iraku, Ibrahim Jaafari i Nouri Maliki, wydali rozkaz wydalenia ich, a Departament Stanu USA uznaje tę organizację za terrorystyczną, ponad 4 tys. jej członków nikt nie niepokoi.
Bombowy OPEC
"Sytuacja w Zatoce Perskiej przypomina Europę tuż przed wybuchem I wojny światowej" - uważa amerykański oficer stacjonujący w zatoce. Pragnący zachować anonimowość rozmówca Associated Press twierdzi, że napięcie między USA a Iranem osiągnęło masę krytyczną; brakuje tylko incydentu, który - jak zabicie arcyksięcia Ferdynanda - stanie się iskrą zapalną w regionie. "Może zostać popełniony błąd, który sprawi, że ockniemy się nagle w sierpniu 1914 r., choć wierzę, że żadna ze stron nie chce wojny" - mówi oficer. Skutki mogą być fatalne szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę niemoc USA, o której mówił ostatnio sekretarz obrony Robert Gates. "Prawdę mówiąc, negocjacje z Iranem o programie atomowym nie mają sensu, bo Ameryka jeszcze nie ma argumentów, byłaby tylko petentem" - oświadczył.
Argumenty - i to twarde - ma za to Rosja. W ubiegłym tygodniu najwyższy przywódca Iranu ajatollah Ali Chamenei podczas wizyty sekretarza rosyjskiej Rady Bezpieczeństwa Narodowego Igora Iwanowa oświadczył, że chciałby wraz z rządem w Moskwie powołać organizację państw eksportujących gaz ziemny. Iwanow przyjął propozycję z radością, a przy okazji obwieścił, że Rosja dostarczyła Irańczykom pociski Tor-M1. Wprawdzie później uspokajał, że sojusz energetyczny Moskwy i Teheranu "nikogo nie skrzywdzi", ale w dobre intencje Rosji trudno uwierzyć, szczególnie jeśli się weźmie pod uwagę sposób, w jaki prowadzi politykę energetyczną wobec sąsiadów i UE.
Wcześniej Rosja i Chiny zaprosiły Teheran do Szanghajskiej Organizacji Współpracy. Poza nimi zrzesza ona Kazachstan, Kirgistan i Tadżykistan, a w przyszłości mają dołączyć Pakistan, Indie i Mongolia. Iran traktowany jest jednak priorytetowo. - Jeśli dołączy do SOW, organizacja ta będzie kontrolować większość światowych zasobów ropy i gazu. Powstanie nowy OPEC, tyle że z bombami - uważa prof. David Wall z East Asia Institute University of Cambridge. Dla Rosji, której złoża surowców szybko się kurczą, sojusz z Iranem może się okazać "być albo nie być". Zawarcie takiego paktu może też zaważyć na losie europejskich gospodarek. Iran zaś widzi w SOW gwaranta bezpieczeństwa. Może się jednak przeliczyć - choć z Pekinem łączą go długoterminowe kontrakty na ponad 100 mld USD, Chińczykom bardziej niż ropa i gaz jest potrzebne bezpieczeństwo. Uzbrojony w bombę nuk-learną Iran tego nie zagwarantuje.
Przyjaciele Ahmadineżada
Ajatollahowie mogą się także przeliczyć co do sytuacji wewnętrznej. Mahmud Ahmadineżad zdaje się wierzyć w motto swego mentora Chomeiniego, że "ekonomia jest dla osłów". Z powodu niedotrzymania obietnic wyborczych poparcie dla prezydenta topnieje błyskawicznie. "W tej sytuacji Ahmadineżad stał się swym największym wrogiem, a amerykańskie jastrzębie są jego najbliższymi przyjaciółmi. Jeśli zniknie ze sceny, nie będzie to efektem sytuacji międzynarodowej, lecz jego niekompetencji" - twierdzi Ali Ansami, dyrektor Iranian Institute Univer-sity of St Andrews. Możliwe więc - przewiduje Nasser Hadian - że ajatollahowie tuż po odpaleniu kaskad wirówek w rocznicę rewolucji ogłoszą, że zgodnie z rezolucją ONZ zamrażają próby z atomem. "Da im to lepszą pozycję wyjściową w negocjacjach, a irański rząd, zachowując twarz, stanie się psychologicznie i politycznie przygotowany do kompromisu" - twierdzi Hadian.
A jeśli Iran nie przestanie pracować nad wzbogacaniem uranu? Międzynarodowy Instytut Studiów Strategicznych (IISS) ogłosił kilka dni temu, że Teheran dysponuje 250 tonami sześciofluorku uranu. Jeśli irańscy naukowcy zaczną go przetwarzać, a system będzie działał bezawaryjnie, to w 9-11 miesięcy uzyskają 25 kg wzbogaconego uranu do pierwszej głowicy nuklearnej, a pierwszą bombę A Iran będzie miał za dwa, trzy lata. Niekoniecznie jednak można odetchnąć. Eksperci IISS wyliczyli termin powstania bomby, zakładając, że Iran ma 3 tys. wirówek. Tymczasem rząd w Teheranie w narodowej strategii zapisał, że chce zbudować kaskady 60 tys. takich urządzeń.
Amerykańskie media huczą od spekulacji, że przygotowania do uderzenia na Teheran zaczną się pod koniec lutego. Dziennikarz śledczy Robert Parry, powołując się na źródła w Waszyngtonie i Tel Awiwie, twierdzi, że Biały Dom czeka już tylko, aż lotniskowiec USS "John C. Stennis" dołączy na wodach Zatoki Perskiej do USS "Dwight D. Eisenhower". Gen. Leonid Iwaszow z moskiewskiej Akademii Spraw Geopolitycznych w "Global Research" napisał, że do ataku dojdzie pod koniec kwietnia. Scott Ritter, były inspektor rozbrojeniowy ONZ, utrzymuje natomiast, że USA użyją taktycznej broni nuklearnej.
Bez względu na to, ile w tych przeciekach prawdy, wkrótce akcja wlokącego się od trzech lat serialu "Problem z irańskim programem nuklearnym" nabierze tempa. 21 lutego upływa termin ultimatum, które Rada Bezpieczeństwa postawiła Teheranowi - grożąc sankcjami, zażądała zawieszenia prac związanych ze wzbogacaniem uranu. Irański analityk Nasser Hadian twierdzi, że Teheran, nic sobie nie robiąc z gróźb rady, wkrótce ogłosi, iż uruchomiono sześć kaskad wirówek wzbogacających uran (to kluczowy moment w pracach nad wzbogacaniem atomu). Najpewniej stanie się to 11 lutego, czyli w rocznicę rewolucji islamskiej.Tylko, że to wszystko wcale nie musi znaczyć, że naprawdę idzie wojna. "Prawdziwa polityka rozgrywa się za kulisami" - mawiają Irańczycy i wiele wskazuje, że także w tym wypadku większość deklaracji i spekulacji to gra pozorów. Na razie rzeczywista jest tylko wyśrubowana stawka: bomba nuklearna w rękach islamskich radykałów, pożoga na Bliskim Wschodzie, bezpieczeństwo energetyczne świata, przede wszystkim Europy, i mocarstwowa pozycja Rosji.
Iran chce szkolić i wyposażyć iracką armię. "Chce też wziąć odpowiedzialność za odbudowę Iraku tam, gdzie godną odnotowania porażkę poniosły USA i ich sojusznicy" - ubiegłotygodniowa deklaracja ambasadora Iranu w Bagdadzie miała rozwścieczyć USA. Irańczycy już od trzech lat inwestują potężne pieniądze w Nadżafie, Karbali i Bagdadzie. Ich wpływy polityczne w zdominowanym przez szyitów irackim rządzie rosną z miesiąca na miesiąc, a irańscy "doradcy" wojskowi znani są nad Eufratem głównie z tego, że udzielają wskazówek szyickim bojówkom i przekazują im broń. Ambasador Hassan Kazemi Qomi pytany o ostatnie aresztowanie dwóch irańskich szpiegów odpowiedział, że "to oczywiste, iż pracowali w sektorze wojskowym", bo Bagdad i Teheran podjęły taką współpracę. Podobnie jak w Iraku Iran stara się destabilizować sytuację w Libanie, gdzie popierany przez Teheran szyicki Hezbollah walczy o władzę z prozachodnimi sunnitami. USA nie pozostają Irańczykom dłużne. Jak podaje m.in. Fars News Agency w Camp Ashraf, 260 km od Bagdadu, pod amerykańską ochroną szkolą się członkowie Mujahedine Khalq Organization, organizacji irańskich opozycjonistów. Choć kolejni premierzy Iraku, Ibrahim Jaafari i Nouri Maliki, wydali rozkaz wydalenia ich, a Departament Stanu USA uznaje tę organizację za terrorystyczną, ponad 4 tys. jej członków nikt nie niepokoi.
Bombowy OPEC
"Sytuacja w Zatoce Perskiej przypomina Europę tuż przed wybuchem I wojny światowej" - uważa amerykański oficer stacjonujący w zatoce. Pragnący zachować anonimowość rozmówca Associated Press twierdzi, że napięcie między USA a Iranem osiągnęło masę krytyczną; brakuje tylko incydentu, który - jak zabicie arcyksięcia Ferdynanda - stanie się iskrą zapalną w regionie. "Może zostać popełniony błąd, który sprawi, że ockniemy się nagle w sierpniu 1914 r., choć wierzę, że żadna ze stron nie chce wojny" - mówi oficer. Skutki mogą być fatalne szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę niemoc USA, o której mówił ostatnio sekretarz obrony Robert Gates. "Prawdę mówiąc, negocjacje z Iranem o programie atomowym nie mają sensu, bo Ameryka jeszcze nie ma argumentów, byłaby tylko petentem" - oświadczył.
Argumenty - i to twarde - ma za to Rosja. W ubiegłym tygodniu najwyższy przywódca Iranu ajatollah Ali Chamenei podczas wizyty sekretarza rosyjskiej Rady Bezpieczeństwa Narodowego Igora Iwanowa oświadczył, że chciałby wraz z rządem w Moskwie powołać organizację państw eksportujących gaz ziemny. Iwanow przyjął propozycję z radością, a przy okazji obwieścił, że Rosja dostarczyła Irańczykom pociski Tor-M1. Wprawdzie później uspokajał, że sojusz energetyczny Moskwy i Teheranu "nikogo nie skrzywdzi", ale w dobre intencje Rosji trudno uwierzyć, szczególnie jeśli się weźmie pod uwagę sposób, w jaki prowadzi politykę energetyczną wobec sąsiadów i UE.
Wcześniej Rosja i Chiny zaprosiły Teheran do Szanghajskiej Organizacji Współpracy. Poza nimi zrzesza ona Kazachstan, Kirgistan i Tadżykistan, a w przyszłości mają dołączyć Pakistan, Indie i Mongolia. Iran traktowany jest jednak priorytetowo. - Jeśli dołączy do SOW, organizacja ta będzie kontrolować większość światowych zasobów ropy i gazu. Powstanie nowy OPEC, tyle że z bombami - uważa prof. David Wall z East Asia Institute University of Cambridge. Dla Rosji, której złoża surowców szybko się kurczą, sojusz z Iranem może się okazać "być albo nie być". Zawarcie takiego paktu może też zaważyć na losie europejskich gospodarek. Iran zaś widzi w SOW gwaranta bezpieczeństwa. Może się jednak przeliczyć - choć z Pekinem łączą go długoterminowe kontrakty na ponad 100 mld USD, Chińczykom bardziej niż ropa i gaz jest potrzebne bezpieczeństwo. Uzbrojony w bombę nuk-learną Iran tego nie zagwarantuje.
Przyjaciele Ahmadineżada
Ajatollahowie mogą się także przeliczyć co do sytuacji wewnętrznej. Mahmud Ahmadineżad zdaje się wierzyć w motto swego mentora Chomeiniego, że "ekonomia jest dla osłów". Z powodu niedotrzymania obietnic wyborczych poparcie dla prezydenta topnieje błyskawicznie. "W tej sytuacji Ahmadineżad stał się swym największym wrogiem, a amerykańskie jastrzębie są jego najbliższymi przyjaciółmi. Jeśli zniknie ze sceny, nie będzie to efektem sytuacji międzynarodowej, lecz jego niekompetencji" - twierdzi Ali Ansami, dyrektor Iranian Institute Univer-sity of St Andrews. Możliwe więc - przewiduje Nasser Hadian - że ajatollahowie tuż po odpaleniu kaskad wirówek w rocznicę rewolucji ogłoszą, że zgodnie z rezolucją ONZ zamrażają próby z atomem. "Da im to lepszą pozycję wyjściową w negocjacjach, a irański rząd, zachowując twarz, stanie się psychologicznie i politycznie przygotowany do kompromisu" - twierdzi Hadian.
A jeśli Iran nie przestanie pracować nad wzbogacaniem uranu? Międzynarodowy Instytut Studiów Strategicznych (IISS) ogłosił kilka dni temu, że Teheran dysponuje 250 tonami sześciofluorku uranu. Jeśli irańscy naukowcy zaczną go przetwarzać, a system będzie działał bezawaryjnie, to w 9-11 miesięcy uzyskają 25 kg wzbogaconego uranu do pierwszej głowicy nuklearnej, a pierwszą bombę A Iran będzie miał za dwa, trzy lata. Niekoniecznie jednak można odetchnąć. Eksperci IISS wyliczyli termin powstania bomby, zakładając, że Iran ma 3 tys. wirówek. Tymczasem rząd w Teheranie w narodowej strategii zapisał, że chce zbudować kaskady 60 tys. takich urządzeń.
Więcej możesz przeczytać w 6/2007 wydaniu tygodnika Wprost .
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.
