Orzeł wylądował w Miami

Tomasz Nikodem

Tradycyjnie zaczęło się od poloneza. W sobotni wieczór przeszło trzydzieści par sunęło po parkiecie sali balowej hotelu Eden Roc w Miami Beach na Florydzie. W jednym z pierwszych tanecznych duetów – świeżo upieczony ambasador Polski w USA Piotr Wilczek. Do rytmicznej perfekcji jeszcze trochę mu brakuje, ale dopiero obejmuje placówkę, więc będzie miał czas się doszkolić – żartowano. International Polonaise Ball na stałe wrósł już w życie amerykańskiej Polonii. To jedno z trzech największych tego typu wydarzeń polonijnych w Stanach Zjednoczonych. W tym roku poloneza zatańczono na nim po raz 45. Bal organizuje Amerykański Instytut Kultury Polskiej, którym od 1972 r. kieruje jego założycielka – Blanka A. Rosenstiel.

Galeria:
45. International Polonaise Ball

Filozofia jej działania jest prosta. Instytut jest amerykański, bo jego celem są – promujące Polskę, jej kulturę, dorobek intelektualny i naukowy – działania ukierunkowane na Amerykanów. Instytut skupia się na organizowaniu i finansowaniu wydarzeń kulturalnych czy wspieraniu działających w USA polskich instytucji naukowych i edukacyjnych. Mianownik tych działań jest jeden – promocja polskości. Ten element jest też częścią samego balu. Każda jego edycja ma swoje przesłanie. Prezentuje lub przypomina o światowym dorobku Polaków. W tym roku uhonorowani zostali projektanci i architekci, m.in. polski konstruktor Rudolf Modrzejewski, który zbudował 40 słynnych amerykańskich mostów, w tym 700-metrowy San Francisco – Oakland Bay. Tak to tłumaczy sama Rosenstiel: „Amerykanom należy zrobić pranie mózgu w związku ze sprawą polską i nauczyć ich, kim jesteśmy. Moim zdaniem Polacy są najpiękniejszym i najmądrzejszym narodem. Mamy wielu wybitnych ludzi, tylko może jesteśmy zbyt skromni. Trzeba się chwalić polską ponad 1000-letnią historią oraz naszymi osiągnięciami, jest o co walczyć”. Szacuje się, że na tę „naukę” jej fundacja wydała już ok. 100 mln dolarów. Jej działania doceniły polskie władze. Rosenstiel odznaczono Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta, od blisko 20 lat jest też konsulem honorowym w Miami.

Teraz do innych odznaczeń i wyróżnień Rosenstiel dołączyła specjalna nagroda Orła Tygodnika „Wprost”. To wyróżnienie i sama statuetka nagrody nawiązują do przesłania prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego, aby zawsze wysoko nieść biało-czerwoną flagę, być patriotą i działać na rzecz Polski. – Jej kandydatura do tej nagrody była oczywista – mówi wydawca „Wprost” Michał M. Lisiecki. Szczegóły można wymieniać długo: propagowanie dziedzictwa polskiego, podkreślanie roli, jaką Polacy odegrali w historii USA, promocja osiągnięć Amerykanów polskiego pochodzenia, popularyzacja muzyki Chopina wśród młodych amerykańskich pianistów, wkład w powołanie Katedry Studiów

Polskich w Instytucie Polityki Światowej w Waszyngtonie czy organizowanie wystaw współczesnej polskiej i polsko-amerykańskiej sztuki i pokazów kina polskiego. – Swoim życiorysem Blanka Rosenstiel mogłaby obdzielić kilka osób i biografie tych ludzi nadal byłyby niezwykłe. Jest osobą o najszerszym kręgu kontaktów, jaką kiedykolwiek poznałem w swojej 25-letniej karierze zawodowej. Robi niesamowite rzeczy dla Polski – podkreśla Lisiecki. Rosenstiel urodziła się w Warszawie. Studiowała sztukę w Brukseli. W 1956 r. przeniosła się do USA. Tam w 1967 r. poślubiła amerykańskiego milionera i filantropa Lewisa S. Rosenstiela. Do pracy na rzecz Polski zainspirowała ją matka.

– To był początek lat 70., angażowałam się w działalność amerykańskich instytucji charytatywnych. Podczas jednej z wizyt mama zapytała mnie: „Tyle robisz dla Amerykanów, ale co zrobiłaś dla Polski?” – wspomina Rosenstiel. W 1972 r. powstał Amerykański Instytut Kultury Polskiej. Dwa lata później na Wydziale Muzycznym Uniwersytetu w Miami odbył się pierwszy konkurs chopinowski pod egidą instytutu. – Rosenstiel to osoba, która żyje według maksymy, że jesteś w stanie zjeść tylko trzy posiłki. Resztą trzeba się podzielić – mówi wydawca „Wprost”. W laudacji stwierdził, że lady Blanka jest prawdziwym symbolem, uosobieniem polskości – w jej najlepszym „eksportowym” wydaniu.