Na stronie - Białe jest czarne

Żadne podziały – historyczne, ideologiczne, biograficzne, estetyczne – nie mają już w naszym kraju znaczenia. Im bardziej się partie różnią, tym większe jest prawdopodobieństwo, że się dogadają w sprawie wspólnego rządzenia. Wymieńmy tylko przesławną koalicję PiS-LPR-Samoobrona czy obecną PO-PSL. Filozofia polskiej polityki sprowadza się teraz do hasła: poglądy poglądami, a rządzić trzeba. I to jest wreszcie uczciwe postawienie sprawy. Naczelną zasadą demokratycznej polityki jest bowiem cynizm. Bezgraniczny. I choć może się to wydawać okropne, polityczni cynicy są lepsi od pięknoduchów (idealistów). Cynik, gdy mówi, że zrobi, to mówi. Czyli zaczyna rządy od tego, że niczego dobrego nie można się po nim spodziewać. Ale jeśli potem mu się cokolwiek uda, przyjmujemy to jak ósmy cud świata. W normalnych warunkach zbudowanie na przykład 20 km autostrady byłoby traktowane jako absolutny obciach. Gdy uda się to ministrowi cynikowi, myślimy: nie spodziewaliśmy się ani kilometra, a tu proszę, udało się aż 20 km zbudować. Jak mawiał Zenon Laskowik, jeśli w traktorze jedno koło jest zepsute, to trzeba mówić, że aż trzy są dobre. Tymczasem pięknoduch (idealista) stara się robić to, co zapowiadał. A ponieważ i tak mu się nie udaje, jesteśmy sfrustrowani i poirytowani, bo po prostu nasze oczekiwania są za duże, a efekty marne.

Paradoks historii polega na tym, że to w PRL próbowano na siłę zbudować jedność polityczno-moralną narodu. I to się nie udało. W wolnej Polsce nie chciano, a jedność udała się znakomicie. Nieprzypadkowo w swoim exposé premier
Donald Tusk mówił tak wiele o miłości i zaufaniu. Bo to one budują jedność polityczno-moralną, czyli ideał. W takiej rzeczywistości dawny wróg czy przeciwnik bez trudu może odzyskać zagubioną cnotę. Nie trzeba nikomu wyrzucać, że tylko krowa nie zmienia poglądów. I nie trzeba się zmuszać do udawania przed kamerami, że się kogoś nie lubi, skoro de facto jest się kumplami. Czyli więcej cynizmu to prostu mniej hipokryzji. To wszystko jest bardzo optymistyczne dla przyszłości Polski. Po pierwsze, jest szansa na trwałą zgodę, która buduje. Po drugie, możliwy jest wymarzony przez Adama Michnika i Włodzimierza Cimoszewicza wielki historyczny kompromis. Po trzecie, jest szansa na skończenie z przedterminowymi wyborami, skoro każdy wróg może się przepoczwarzyć w przyjaciela i koalicjanta. Po czwarte wreszcie, można się już kompletnie przestać liczyć ze społeczeństwem (przypadkowym) i nie będzie potrzeby wymieniania go na lepsze. Na kogokolwiek byśmy głosowali, nasi wybrańcy i tak niezawodnie zrobią nas w konia i możemy im tylko nagwizdać. Ale skoro to będzie zasada pewna jak prawo grawitacji, przestaniemy się frustrować i biadolić. Naiwni są więc ci, którzy głoszą, że realna polityka wypiera postpolitykę, która zadomowiła się ostatnio w Polsce i świecie Zachodu. Czyli jest świetnie, a będzie jeszcze gorzej.