Kain i Abel po brytyjsku

Ilu Milibandów trzeba, by wkręcić żarówkę? „Wystarczy jeden, ale i tak zjawi się dwóch". Ten dowcip z pewnością nie śmieszy pozostałej czwórki kandydatów na szefa brytyjskiej opozycji. O nich media prawie zapomniały, skupiając się na dużo smaczniejszym kąsku. Czyli na niemal biblijnej rywalizacji przystojnych, ciemnookich brunetów. – To jakby dwóch braci zakochało się w tej samej kobiecie, która darzy uczuciem ich obu. Co powinni zrobić, rzucić monetą? Tyle że w przypadku kobiety sprawa dotyczy tylko trojga ludzi, a kwestia przywództwa partii o  ponadstuletniej historii ma znaczenie dla całego kraju – tłumaczy znajomy braci Milibandów od niemal dwudziestu lat.

Ta kampania miała być nudna i przewidywalna. Wszystkim wydawało się, że starszy, bardziej doświadczony i rozpoznawalny z braci, 45-letni David ma nominację w  kieszeni. O jego szansach na to stanowisko mówiło się już w 2007 roku, gdy wielu wolało, by to on – a nie Gordon Brown – przejął od  ustępującego Tony’ego Blaira przywództwo Partii Pracy i stanowisko premiera. Starszy Miliband nie stanął jednak do walki o władzę i objął w  rządzie Browna „tylko" tekę ministra spraw zagranicznych. Spokojnie czekał na swoją szansę, która miała nadejść właśnie teraz. Dlatego gdy młodszy o cztery i pół roku Edward ogłosił w maju, że będzie rywalizować z bratem o stanowisko lidera laburzystów, podejrzliwi wietrzyli spisek: junior startuje tylko po to, aby odwrócić uwagę od pozostałych kandydatów i zwiększyć rozpoznawalność „marki Miliband".