Na stronie - Przymusowi przyjaciele Kiszczaka

Co łączy generała Czesława Kiszczaka z SS-Gruppenführerem Heinrichem Müllerem? Wyobraźmy sobie, że Müller wychodzi z sądu w Berlinie i oświadcza, że ma nadzieję, iż teraz spotka się z dziennikarzami w knajpie przy wódce i zakąsce. Chodzi oczywiście o Müllera, byłego szefa gestapo. Tak mogłoby się zdarzyć, gdyby nie było procesu norymberskiego. Müller udawałby poczciwca, nie wiadomo dlaczego ciąganego po sądach, bo przecież był tylko urzędnikiem. A kiedy hitlerowski reżim chylił się ku upadkowi, umożliwił przejście do demokracji. I tym samym stał się „człowiekiem honoru", bo przecież mógł jeszcze kazać wymordować wielu ludzi, a wielkodusznie z tego zrezygnował. Dokładnie tak samo zachowuje się Czesław Kiszczak, poczciwina, który nie wie, za co się go czepiają.
Dopóki takie poczciwiny jak Kiszczak są "uznane za niewinnych" i kpią z nas w żywe oczy, dopóty powinniśmy się czuć jak ludzie, którym pluje się w twarz. Gdy 10 lipca Kiszczak wychodził z sądu, promieniał butą i pewnością siebie, epatował bezgranicznym cynizmem i pogardą dla Polaczków. Ten niewinny człowiek niemal w kołysce został oficerem Informacji Wojskowej, najbardziej zbrodniczej instytucji PRL (jej agentem był Wojciech Jaruzelski, ps. Wolski). Ten niewinny człowiek był ministrem spraw wewnętrznych i nadzorcą bezpieki w czasie, gdy jego ludzie zamordowali co najmniej 120 osób, gdy prawa człowieka traktowano jak brudną szmatę, gdy każdego można było zgnoić, złamać mu życie i karierę. A potem Kiszczak objawił się jako szczery demokrata, a nawet ojciec polskiej demokracji.
Nie to jest najgorsze, że Kiszczak i jemu podobni nie mają poczucia winy, że nigdy nie wyrazili skruchy. Najgorsze jest to, że niektórzy ludzie dawnej opozycji zabawili się w Boga i odpuścili temu demokracie ostatniej minuty wszelkie winy, a nawet stwierdzili, że żadnych specjalnych win nie ma na sumieniu. A jeszcze najgłośniejszy z nich ma czelność obrażać knajackim językiem tych, którym nie jest wszystko jedno, że można się zakumplować z kanalią w imię historycznego pojednania. To tak, jakby niektórzy więźniowie KZ-etów odpuścili winy gestapowcowi Müllerowi, a potem poszli z nim na wódkę. I jeszcze któryś z nich zwymyślał tych, którzy nazywają Müllera zbrodniarzem (Odpieprzcie się od Müllera! – byłoby tu całkiem na miejscu).
Wszystko to byłoby tylko żałosne i moralnie oraz estetycznie obrzydliwe, gdyby nie pewne ale. Kiszczak został uznany przez niektórych za demokratę tak ochoczo i bezinteresownie, że aż im się trzęsły ręce i plątał język. Ten niewinny człowiek kazał zniszczyć akta bezpieki, ale to nie znaczy, że dla siebie nie zachował najsmaczniejszych kąsków. W ubiegłym tygodniu w warszawskim sądzie dał do zrozumienia, że wciąż jest panem i władcą wiedzy z teczek i wręcz zachęca tych odważnych, którzy zaryzykują wypowiedzenie mu przyjaźni.
Musi to być naprawdę szczera przyjaźń. I to jak musi! Jak dobrze wykalkulował, odważnych zabrakło.
Bo Kiszczak tylko z troską daje do zrozumienia swoim przymusowym przyjaciołom, żeby nie zrobili sobie krzywdy. Sami sobie.
Jak długo mamy pozwalać na to, żeby przyjaciel swoich przymusowych przyjaciół kpił ze wszystkich i wszystkiego? Żeby urągał poczuciu sprawiedliwości tylko dlatego, że iluś tam ludzi nie może się uwolnić z jego zabójczego przyjacielskiego uścisku? Przecież to groteskowe i oburzające, żeby były oberesbek miał faktycznie większą władzę niż prezydent i premier Rzeczypospolitej. Władzę nad czynami i myślami, władzę pacyfikowania odwagi i wolności, władzę prostytuowania osądów i obezwładniania sądów. Zupełnie jak w „Ojcu chrzestnym" Coppoli, gdy podczas przesłuchania w Senacie pojawia się świadek, który nie odzywa się nawet słowem. Ale jest i osoba przesłuchiwana wie, że on wie, dlatego robi wszystko, czego można sobie od niej zażyczyć.
Najwyższy czas wyzwolić tych wszystkich przymusowych przyjaciół Kiszczaka. Bo oni sami nie wyzwolą się nigdy.