Na stronie - Nasz morderca 2

Maciej Zientarski jechał 27 lutego 2008 r. ferrari (tak twierdzą świadkowie) z ogromną prędkością po ulicach Warszawy. Efekt? Zabity pasażer Jarosław Zabiega i strasznie poharatany Zientarski, który miesiącami dochodził do zdrowia. Po  tym wypadku napisałem felieton „Nasz morderca" (nr 10/2008). O  podwójnych standardach w traktowaniu znanych i nieznanych sprawców wypadków. Wtedy nie śniło mi się, że w tej sprawie poziom hipokryzji sięgnie Himalajów, a upadek standardów dotknie dna Rowu Mariańskiego. To prawda, rodzina Macieja Zientarskiego i on sam przeżyli straszny dramat. Byłoby bezdusznością im nie współczuć. Ale gdy tylko wydobrzał fizycznie, zaczęła się kampania wymazywania z pamięci prawdy o tym, co się naprawdę stało. Koledzy dziennikarze (z Tomaszem Lisem na czele) zaczęli zapraszać Włodzimierza Zientarskiego, ojca Macieja, do swoich programów, gazety i magazyny udostępniły mu łamy (ostatnio „Polityka”). I nie było ani słowa o nieodpowiedzialności pirata drogowego, o zabitym Jarosławie Zabiedze i dramacie jego bliskich (nie tak ustosunkowanych i znanych jak Zientarscy), o tym, czego ten wypadek powinien nas nauczyć. Szczególnie tych, którzy mają głośne nazwiska i korzystają z przychylności policji, łamiąc przepisy, ale też są wzorami dla przeciętnych ludzi. To wszystko zastąpiła wieloodcinkowa, sentymentalna opowieść o tym, jak trudno jest wrócić do normalnego życia po wielkim szoku powypadkowym. Tak jakby to  Zientarskiemu ktoś zrobił krzywdę, a nie to on był sprawcą krzywdy bliskich zabitego kolegi, a także własnej rodziny.

Wszystko to piękne i wzruszające: rodzina sobie pomaga, mimo że jej całe życie zostało postawione na głowie. A ofiara (bo już nie  sprawca – o tym ani słowa) toczy heroiczny bój o odzyskanie pamięci i  powrót do normalności. Temu służy też coraz częstsze zapraszanie Macieja do programów ojca Włodzimierza, by poczuł się jak dawniej. Oczywiste jest w tym kontekście, że  prokuratorzy nie przesłuchują Zientarskiego juniora, bo byłoby to wręcz nieludzkie. Nawet mówienie o tym jest niestosowne. Czy jednak ta  gorliwość w pokazywaniu heroizmu rodziny i jej umęczonego bohatera nie  mnoży wątpliwości, a wręcz nie budzi podejrzeń? Przeciętny Polak może się zastanowić, czy gdyby chodziło o niego, też byłby tak wspaniałomyślnie traktowany. Czy prokuratura przez ponad rok miałaby tyle wyrozumiałości dla sprawcy i opinii jego rodziny? Przeciętny Polak może sobie pomyśleć, że opowiadanie o mozolnej rehabilitacji, dziurach w  pamięci, zatrzymaniu się świadomości na poziomie maturzysty, a wreszcie o częściowym ubezwłasnowolnieniu to budowanie legendy pod przyszłą niezdolność do odpowiadania przed sądem. Kto byłby tak bezduszny, by  osobę kompletnie nieświadomą swego czynu stawiać przed obliczem sprawiedliwości? Każdy ma prawo się bronić, jak chce. Nie każdy musi w  to wierzyć. I wcale nie jest to bezduszność.