Na stronie - Haki w polityce

Sporo polityków wielokrotnie na serio przekonywało mnie, że na szczytach władzy hakowanie, kontrhakowanie czy hakowanie prewencyjne zajmują co najmniej trzy czwarte czasu poświęcanego na rządzenie. I że tajne służby także są na tym polu bardzo aktywne. Co by tłumaczyło, dlaczego tak mało władza zajmuje się rządzeniem i dlaczego tak mizerne są efekty tego rządzenia. Bezpiecznie w polityce może się czuć tylko ten, kto ma odpowiednie kontrhaki na haki zgromadzone na niego. I nie ma zmiłuj. Kto tego nie dopilnuje, prędzej czy później przegra. Przekonywano mnie (i to bynajmniej nie politycy skłonni do głoszenia spiskowej teorii dziejów), że na wszelkie polityczne dymisje powinno się patrzeć z punktu widzenia rachunku haków. Zbychu pod kreską – odpada. Grzechu nad kreską – zostaje itp. Co by oznaczało, że nad polityką w III RP unosi się widmo gen. Czesława Kiszczaka, arcymistrza hakowania. Pracowała dla niego wielotysięczna Służba Hakowa (formalnie zwana Służbą Bezpieczeństwa), a efekty jej działań przechowuje on w sobie tylko znanym miejscu. Od czasu do czasu Kiszczak przypomina, że te haki wciąż ma, i tak się dziwnie składa, że natychmiast po tym głos zabierają apologeci okrągłego stołu i obrońcy gen. Jaruzelskiego jako ojca polskiej demokracji.

Współcześni politycy (poza aktualnie rządzącymi, którzy mogą liczyć na Agencję Bezpieczeństwa Hakowego) radzą sobie z hakami chałupniczo. Dlatego tak ich podnieca każda plotka, a jeszcze bardziej zweryfikowana historia, szczególnie obyczajowa, o konkurentach, a tym bardziej o politycznych przyjaciołach. Gdy rozmawia się z politykami, także z tymi z najwyższego szczebla, rzuca się na uszy, że najbardziej interesują ich historie, które można wykorzystać do hakowania. Na przykład ta o bardzo ważnym do niedawna rozgrywającym na polskiej scenie, który zanim się rozwiódł, namalował kredą linię we wspólnym domu, a żona nie mogła jej pod żadnym pozorem przekraczać, bo groziło to nieobliczalnymi konsekwencjami. Albo ta o polityku bardzo ważnym obecnie, którego wysocy rangą oficerowie tajnych służb zaprosili na balangę do swojego „służbowego" lokalu, gdzie – jak w balladzie „Pani Twardowska" Adama Mickiewicza – były „tańce, hulanki, swawole", a potem wszystko to zarejestrowali kamerą. W kontekście hakowej aktywności polityków atakowane ostatnio tabloidy, które ponoć przekraczają wszelkie granice włażenia z butami w prywatne życie, wydają się umiarkowane, a wręcz powściągliwe. Nigdy nie zamierzały na przykład opublikować owych taśm ze służbowego lokalu tajnych służb, podobnie jak zdjęć pokazujących „dokonania” w samochodzie pary polityków (ona i on) z nieco przechodzonej już partii. Nie mówiąc już o tym, że te oskarżane o kloaczne skłonności tabloidy nigdy nie chciały zniszczyć życia rodzinnego bardzo ważnego polityka, choć mają udokumentowany kilkumiesięczny epizod jego „emigracji” z rodziny. Ale tego samego nie można powiedzieć o przyjacielu-wrogu tego polityka, który coraz bardziej dociskany do bandy jest bliski ujawnienia tego epizodu. Czyli politycy są w stosunku do siebie niepomiernie bardziej bezwzględni niż tabloidy wobec nich. Bo one, choć moralnym czyścioszkom (w tym dziennikarskim) nie mieści się to w głowach, całkiem serio traktują takie wartości jak racja stanu czy dobro rodziny.

Z tego wszystkiego płynie refleksja, że w polityce najbardziej liczy się hakowa sprawność, a jeśli ktoś jej nie ma, jest po prostu outsiderem. Owszem, idealiści są w cenie, ale tylko w roli przyzwoitki. A nawet oni są przez kolegów bardzo mocno podpuszczani. Jak ten z partii rządzącej, inspirowany po wielokroć, by nie tłumił w sobie prawdziwych uczuć do urodziwej koleżanki. Wtedy będzie wprawdzie umoczony, ale nabierze niezbędnej w polityce bezwzględności, co dopiero uczyni go ważnym rozgrywającym, zamiast bycia rozgrywanym.

PS Wszelkie podobieństwo do rzeczywistych osób i wydarzeń jest całkowicie przypadkowe i w pełni zamierzone.