Recenzje - muzyka

Janelle Monae muzyka „ArchAndroid” Warner Ta młoda dama jest już zjawiskiem. Szukanie dziury w całym i tak spali na panewce. Znakomita, koncepcyjna, trochę niby niedzisiejsza, a  równocześnie futurystyczna płyta. Ilością muzycznych pomysłów, stylów, tekstów można by spokojnie obdzielić kilka płyt. Wszystko z najwyższej półki Jacksona i Prince’a (tak!). Do tego fantastyczny wokal, inteligencja i oczytanie. Wśród zagorzałych fanów Erykah Badu i Outkast. David Bowie z pewnością też. Debiut roku. Uwaga: album nie do słuchania na raty. Ocenia Piotr Metz, redaktor naczelny magazynu „Machina” Tinie Tempah „Disc-Overy” EMI Błyskotliwa kariera, dwa single, a teraz album na pierwszym miejscu w  Wielkiej Brytanii. Zapatrzony w Kanye Westa Tempah ma już szacunek branży, występ ze Snoop Doggy Dogiem na festiwalu w Glastonbury, a nawet remiks dla Gorillaz. Choć kojarzony jest ze sceną grime, na płycie porusza się z łatwością w wielu gatunkach, co tylko częściowo tłumaczy udział licznych gości. Jak na debiut – piątka z plusem. Dla tych, którzy wciąż szukają w hip-hopie świeżości. John Lennon „John Lennon/Plastic Ono Band”, „Double Fantasy Stripped” EMI Z kolekcji wydawnictw opublikowanych z okazji 70. rocznicy urodzin Lennona wybieram dwie pozycje. Odświeżoną dźwiękowo, ale w oryginalnym miksie jedną z najlepszych płyt w historii „John Lennon/ Plastic Ono Band”. To bezkompromisowe rozliczenie z dotychczasowym życiem i  beatlesowskim ciężarem, w oszczędnym, surowym aranżu. Utwory pierwszy i  ostatni poświęcone tragicznie zmarłej matce Lennona porażają. Ryzykowny pomysł zmiksowania na nowo (przesłodzonej w oryginale) płyty „Double Fantasy” przyniósł zaskakująco dobry rezultat, wydobywając wokal Lennona i usuwając ozdobniki aranżu. Ci, którym mało, mogą kupić „Signature Box”. Jest w nim prawie wszystko, co Lennon nagrał.