Droga bez powrotu

Jeszcze kilka lat temu studenci malarstwa masowo naśladowali stylistykę prac Agaty Bogackiej. To było jak choroba zakaźna – kolejni adepci malowali obrazy przypominające plakaty, na których otoczone konturem postacie rzucane były na jednolicie szare tło. Indywidualny styl młodej malarki stał się synonimem dobrego smaku. W zeszłym tygodniu Bogacka otworzyła wystawę nowych prac w warszawskiej Zachęcie. Dziś studencki gust się zmienił, a – jak można się było przekonać – również ona maluje już w inny sposób.

Prezentacja w Zachęcie jest wyrafinowaną opowieścią o  losach i wspomnieniach ludzi, których artystka poznała osobiście, w  większości jej krewnych, ale również tych, których biografie tylko czytała. – Ta wystawa opowiada o sposobach zapamiętywania, zniekształceniach pamięci, a także o różnych etapach życia – tłumaczy Bogacka. Trudno to jednak zauważyć na pierwszy rzut oka, bowiem jej najnowsze obrazy przypominają raczej abstrakcje geometryczne niż  malarstwo przedstawiające. Nie ma się jednak czemu dziwić, skoro odtwarzają właśnie zawodną pamięć, a nie stojącą za nią rzeczywistość. Są jak próby przypomnienia sobie snów – z góry skazane na niepowodzenie. Najlepszymi przykładami są płótna Bogackiej malowane ze zdjęć przedstawiających wystawę innej artystki – jej ciotki Hanny Żuławskiej. Dopiero czytając ich opis, można się zorientować, co przedstawiają. Prawdziwe obrazy dawno już się zatarły w pamięci widzów. Czy tak też się może stać z wystawą Bogackiej?