Mówić o muzyce, to jak tańczyć o architekturze" – to błyskotliwe zdanie przypisywane Frankowi Zappie pozbawia sensu wykonywanie profesji krytyka muzycznego. Na szczęście, jest nieprawdziwe, bo dobre pisanie o muzyce, to nie opowiadanie o dźwiękach, lecz o ludziach, wydarzeniach itd. Na przekór Zappie na naszym runku pojawia się wiele książek o muzyce: dobrych, złych i okropnych. Najgorsze są hagiografie pisane przez fanów, gdzie wszystko, co dotyczy idola, jest „legendarne", „kultowe” i „przełomowe”. Ale na szczęście można też inaczej.
Wiesław Weiss „The Police. Spacerując po księżycu",
In Rock 2008
Książki o gwiazdach pojawiają się najczęściej przy okazji ich koncertów w Polsce. Są to przeważnie przetłumaczone naprędce pozycje zagraniczne. Inaczej ma się historia z The Police. Choć wydana z okazji pierwszego (i ostatniego) koncertu „policjantów" w Polsce (26 czerwca w Chorzowie), jest „uszyta na miarę". Napisana przez jednego z najważniejszych dziennikarzy w historii polskiego pisania o muzyce (m.in. autora „Wielkiej encyklopedii rocka”). Choć sporządzona przez fana, nie jest bezkrytyczna.
Howard Sounes
„Bob Dylan. Autostrada do sławy", Twój Styl 2008
Najbardziej ekscytująca biografia artystyczna w dziejach rocka, pióra znanego brytyjskiego biografa (m.in. Charlesa Bukowskiego). Dylan od kilkudziesięciu lat nie udziela wywiadów, Sounes wykonał więc tytaniczną pracę i przeprowadził 250 wywiadów z ludźmi z jego otoczenia. Polskie wydanie, w porównaniu z brytyjskim („Down The Highway") ma fatalny tytuł (Dylan unikał sławy) i okładkę bardziej pasującą do biografii Britney Spears.
Kazik Staszewski „Niepiosenki",
Kosmos/In Rock 2008
Muzyków się opisuje, ale bywa, że to muzycy opisują. Teksty Kazika często bywały mocno publicystyczne („100 000 000", „Łysy jedzie do Moskwy", „Panie Waldku pan się nie boi”), nic więc dziwnego że część publicystycznego temperamentu przerzucił do gazet. Zabrane felietony z lat 1993-2008 robią wrażenie. Książka ma 668 stron!
Tadeusz Nyczek „Salon Niezależnych. Historia pewnego kabaretu",
Znak 2008
Choć muzyka stanowiła pokaźną część ich twórczości, Salon Niezależnych był przede wszystkim opozycyjnym kabaretem, dramatycznie wyszydzającym rzeczywistość PRL. Kleyff, Tarkowski i Weiss działali w niszy kultury studenckiej, dopóki nie zostali objęci zapisami cenzury i zmuszeni do samorozwiązania. Błyskotliwy opis absurdów lat 70., napisany przez znanego krytyka literackiego.
„Sting. Teksty i przekłady",
(tłum. Lesław Haliński),
In Rock 2008
Wiesław Weiss „The Police. Spacerując po księżycu",
In Rock 2008
Książki o gwiazdach pojawiają się najczęściej przy okazji ich koncertów w Polsce. Są to przeważnie przetłumaczone naprędce pozycje zagraniczne. Inaczej ma się historia z The Police. Choć wydana z okazji pierwszego (i ostatniego) koncertu „policjantów" w Polsce (26 czerwca w Chorzowie), jest „uszyta na miarę". Napisana przez jednego z najważniejszych dziennikarzy w historii polskiego pisania o muzyce (m.in. autora „Wielkiej encyklopedii rocka”). Choć sporządzona przez fana, nie jest bezkrytyczna.
Howard Sounes
„Bob Dylan. Autostrada do sławy", Twój Styl 2008
Najbardziej ekscytująca biografia artystyczna w dziejach rocka, pióra znanego brytyjskiego biografa (m.in. Charlesa Bukowskiego). Dylan od kilkudziesięciu lat nie udziela wywiadów, Sounes wykonał więc tytaniczną pracę i przeprowadził 250 wywiadów z ludźmi z jego otoczenia. Polskie wydanie, w porównaniu z brytyjskim („Down The Highway") ma fatalny tytuł (Dylan unikał sławy) i okładkę bardziej pasującą do biografii Britney Spears.
Kazik Staszewski „Niepiosenki",
Kosmos/In Rock 2008
Muzyków się opisuje, ale bywa, że to muzycy opisują. Teksty Kazika często bywały mocno publicystyczne („100 000 000", „Łysy jedzie do Moskwy", „Panie Waldku pan się nie boi”), nic więc dziwnego że część publicystycznego temperamentu przerzucił do gazet. Zabrane felietony z lat 1993-2008 robią wrażenie. Książka ma 668 stron!
Tadeusz Nyczek „Salon Niezależnych. Historia pewnego kabaretu",
Znak 2008
Choć muzyka stanowiła pokaźną część ich twórczości, Salon Niezależnych był przede wszystkim opozycyjnym kabaretem, dramatycznie wyszydzającym rzeczywistość PRL. Kleyff, Tarkowski i Weiss działali w niszy kultury studenckiej, dopóki nie zostali objęci zapisami cenzury i zmuszeni do samorozwiązania. Błyskotliwy opis absurdów lat 70., napisany przez znanego krytyka literackiego.
„Sting. Teksty i przekłady",
(tłum. Lesław Haliński),
In Rock 2008
To zdecydowanie lektura uzupełniająca, do przeczytania w ramach pracy domowej przed koncertem. Wynika z niej, że ten obecnie poprawny do bólu nudziarz, kiedyś pisał całkiem dobre teksty (np. „Roxanne" czy „Don’t Stand So Close To Me"). Potem było już gorzej. Przekładów dokonał Lesław Haliński, autor i tłumacz m.in. książek o Bjork, Metallice i U2.
Więcej możesz przeczytać w 33/2008 wydaniu tygodnika Wprost .
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.
