Na stronie - Plenum na dożynkach

Z obchodami jest jak z chodnikami na osiedlach. W wielu krajach najpierw się obserwuje, którędy chodzą ludzie, a potem w tym miejscu układa chodnik. W Polsce najpierw mamy gotowy chodnik, a potem zdziwienie urzędników, że ludzie chodzą na skróty. Z  tego wynika, że tylko takie obchody mają sens, jakie przeciętni ludzie chcą celebrować. Inaczej społeczeństwo obchodzi obchody szerokim łukiem. Przy okazji 4 czerwca mieliśmy szał obchodów, a konkretnie szkolną akademię na Wawelu, strażacką majówkę (choć w czerwcu) w Gdańsku oraz  coś w rodzaju plenum spółdzielni Zenum (to z „Misia" Barei) – także w  Gdańsku. Wszystko i wszyscy się na tych imprezach mijali, a z całością rozminęły się koncerty muzyczne w Gdańsku, Warszawie i innych miastach. Nie były ani wyjątkowe, ani prestiżowe, bo takie będą niebawem, gdy do  Polski przyjadą U2, Radiohead czy uczestnicy gdyńskiego Open’era.

Podobno na Wawelu przedstawiciele rządów 11 krajów (liczyła się tylko obecność Angeli Merkel) wreszcie otwarcie przyznali, jakie to zasługi Polacy mają dla zjednoczonej, pozimnowojennej Europy. W rzeczywistości zaproszeni goście wygłosili kurtuazyjne pochwały bez większego znaczenia. Po prostu wiedzą, że nasi politycy łakną pochwał i  pochlebstw, więc im to zaserwowali. Było jak w piosence Elektrycznych Gitar: „Wszyscy zgadzają się ze sobą, a będzie nadal tak, jak jest". Z  kolei w Gdańsku pod pomnikiem trudno się było zorientować, o co chodzi: czy to msza za ojczyznę, demonstracja „Solidarności", wiec wyborczy, czy  huczna impreza strażacka bądź dożynki (na co wskazywałaby obecność Waldemara Pawlaka).

W Stanach Zjednoczonych hucznie obchodzi się właściwie tylko narodowe święto 4 lipca. Wszyscy wiedzą, że są jedne ważne obchody, i potrafią się tym cieszyć. U nas ostatnie obchody nie były radosne, lecz traumatyczne. Tak jest zresztą coraz częściej także 11 listopada czy 3 maja. O tym, że nasze obchody 20. rocznicy 4 czerwca nie miały większego znaczenia, przekonuje to, co się stało nazajutrz. A następnego dnia w Niemczech (dzień później we  Francji) zjawił się Barack Obama. Dodajmy, że Niemcy nie miały żadnych obchodów, a Francja celebrowała 65. rocznicę, czyli przeciętnie ważną, lądowania aliantów w Normandii. Dla Obamy, czyli także dla świata, nasz 4 czerwca po prostu nie istnieje. Prezydent USA był wtedy w Europie i  mógł na polskie święto wpaść. Gdyby chciał.

Teraz pewnie usłyszymy, że czerwcowe obchody były wielkie, ale jeszcze większe będą te 1 września, w 70. rocznicę wybuchu II wojny światowej. I  wtedy Obama już nas nie zignoruje. Oby były, lepiej się jednak tym nie  „jarać". Obchodźmy sensownie jakieś jedno święto i dajmy sobie spokój z  obchodową mocarstwowością, bo zaczynamy być w tym żałośni.