Na stronie - Geniusze i plebs

Trzeba chyba mieć w głowie to, co zarzuca najgorliwszym obrońcom Romana Polańskiego europoseł Marek Migalski, żeby przy istnieniu CBA, ABW i CBŚ umawiać się na lewe interesy z szemranymi postaciami. Albo trzeba mieć przekonanie bądź wiedzę, że można się tak zachowywać, a i tak włos z  głowy nie spadnie. Przede wszystkim chodzi o sztamę ubabranych, bowiem wspólnota tych, co mają haki, i tych, którzy są hakowani, to bodaj najtrwalsza forma organizacji. Jeśli w jakiejś sprawie jest dwóch tak samo „umoczonych" polityków, a cięgi zbiera tylko jeden, można bez ryzyka błędu zakładać, że ten drugi ma takie haki, czyli polisę bezpieczeństwa, że się go nie opłaca karać. Nieprzypadkowo do gangu można się dostać tylko wtedy, gdy na oczach innych popełni się ciężkie przestępstwo. Albo jednego się nie karze dlatego, żeby trzymać w szachu jeszcze kogoś innego, w kogo nie można uderzyć wprost, bo jest za mocny. W skrócie: odstrzeliwujemy Zbyszka, a zostawiamy Miro, żebyszachować Grzesia. Albo jeszcze inaczej: Gdańsk się sprzymierza z Poznaniem bądź Łodzią, żeby uderzyć we Wrocław. Wszyscy zainteresowani są wielkimi fanami futbolu, więc są biegli w te klocki, zresztą świetnie pokazane w  lubianym przez nich filmie „Piłkarski poker”. Skądinąd Janusz Zaorski, reżyser tego filmu, mógłby podsłuchane przez CBA rozmowy bez retuszu uczynić dialogami „Piłkarskiego pokera 2”.

Jest jeszcze coś, co można by nazwać problemem świadomości tzw. elit. Krótki kurs tej świadomości mieliśmy przy okazji sprawy Polańskiego. Jakoś tak się dziwnie składa, że tzw. elity mają niezwykle liberalny stosunek do przestępców i całkowicie obojętny wobec ofiar. Prostolinijnie, czyli prostacko, można by sądzić, że wielkie intelekty i  autorytety moralne są po prostu liberalniejsze od gawiedzi. Ale nie. Oni, podobnie jak niejaki Raskolnikow w „Zbrodni i karze", zakładają, że  geniusz nie mieści się w prawnych czy moralnych rygorach, a wręcz musi je przekraczać, żeby swoją wielkość potwierdzać. Dzięki temu mamy wybitne wykwity sztuki i geniusz w ogóle. Elita z góry wie, że nie da rady żyć tak banalnie jak zwykły plebs, więc musi mieć pewność, iż za  przekraczanie granic trywialności (np. sypianie z 13-latkami czy branie koksu) nic jej nie grozi. A jeśli już jakiś matoł, np. amerykański sędzia, tego nie rozumie, to wszyscy kumple w wielkości niesłusznie napiętnowanego podniosą taki raban, że się matoł przelęknie. Niektórzy politycy chyba pozazdrościli wybitnym artystom i uwierzyli, że im też wolno więcej. A tu jacyś siepacze z CBA próbują im powiedzieć, że jednak nie. Toż to jawna niesprawiedliwość. Jeśli ktoś jest „naszym” mordercą, złodziejem, pedofilem czy oszustem, to nie mogą się do niego stosować bzdurne przepisy, normy i konwenanse obowiązujące przeciętniaków. A jak już się jakaś menda uprze, żeby mimo to geniusza prześladować, to się załatwi odpowiednie ekspertyzy bądź żółte papiery i po kłopocie. I to jest ostateczne potwierdzenie, że geniusza nie można traktować jak zwykłego szmondaka.