Na stronie - Dobra strawa to podstawa

Specjaliści twierdzą, że wędliny, które jemy, zawierają tylko 10 procent mięsa, za to aż 90 procent wody. I że schabowe, którymi się zajadamy, są tak naprawdę z drobiu (piszemy o tym obszernie na stronie 34). Nic dziwnego zatem, że coraz mniej mamy rozumu w rozumie. Dwa tygodnie temu przyczepiliśmy się do „kwestii wawelskiej" i nie możemy przestać nią żyć. Od rana do późnego wieczora Wawel, jak benzoesan sodu, chorobotwórczy konserwant, drażni nam śluzówki.

Publiczna telewizja emituje film, w którym spowici mrokiem ludzie z szaleństwem w oczach zawodzą, że „człowiek z krwią na rękach [Putin] przytulał mojego premiera, ale nigdy by nie przytulił mojego prezydenta" oraz podobne dyrdymały. Zapis rozmów Polaków na warszawskim Krakowskim Przedmieściu po smoleńskiej tragedii i w Krakowie podczas pogrzebu Pierwszej Pary to  nie obraz refleksyjnego, zadumanego narodu, lecz regularne gusła. Autorzy filmu razem z bohaterami dokumentu, wśród których nie zabrakło oczywiście aktorów, odprawili sobie dziady. I to w prime timie!

A potem jeszcze gorzej – w porannym programie radiowym dwóch znanych dziennikarzy-szamanów jak po zażyciu substancji kava-kava odprawia rytualny mord na Jarosławie Kaczyńskim, melorecytując dziko: „Zabawił na  Helu, zabawił na Wawelu, po trupach do celu...". Po chwili zjednoczenia nad grobami ofiar wypadku, bezprecedensowym w całej naszej historii, pozamykaliśmy się w wigwamach z laleczkami wudu w rękach i odprawiamy seanse nienawiści. Patrzymy na ofiary katastrofy lotniczej albo jak na  męczenników o Polskę, albo jak na pieniaczy. Na ekipę rządzącą jak na  wyzwolicieli albo jak na tych, którzy „zabili nam Go".

Cóż, demokracja to skomplikowany system, w którym istotną rolę odgrywa paradoks. Więc po tym, jak wywalczyliśmy sobie prawo do tego, by władza nie wciskała nam kitu, sami korzystamy z prawa do tego, by się nawzajem tumanić.

Dlatego nawet kiedy myślę o sobie, przypomina mi się utwór, którym kiedyś Janusz Minkiewicz w „Szpilkach" uderzał we władzę:

Rzekł polityk: rzecz to jasna chyba.

Proszę państwa, że buldog to ryba.

A uczony specjalista od ryb

Wnet określił gatunek i typ.

Na szkoleniach kuli w  nas mądrości,

Jakie buldog ma w swym ciele ości,

Tak że tylko dywersant i wróg

O buldogorybach wątpić mógł.

Ja w tej sprawie nawet mam alibi,

Bo milczałem w sposób całkiem rybi,

A gdy się zdobyłem na gest.

Żyrowałem tę sprawę – tak jest.

Czy mną wtedy kierowała trwoga?

Raczej zdanie w  kwestii buldoga,

Gdy wychylę się chociaż ciut-ciut,

Wnet zaprzedam ojczyznę i lud.

Dzisiaj wstydzę się bardzo i czule,

Jak najdroższy skarb do serca tulę,

Tę najprostszą z wszystkich prostych tez:

Proszę państwa, buldog to jest pies!

Uff. Skoro to jest już ustalone, warto teraz dodać, że Bronisław Komorowski i Jarosław Kaczyński to nie kukiełki wudu, lecz profesjonalni politycy, a więc ludzie o określonych poglądach i  życiorysach. Autorzy koncepcji i programów, które lada chwila będziemy wybierać. Najpoważniejsi kandydaci w wyborach. Dlatego dystansując się od „kwestii wawelskiej", na stronie 8 przedstawiamy ich strategie na  najbliższe tygodnie.

I jeszcze jedno – gdybym była kandydatką na Miss Świata, życzyłabym teraz wszystkim miłości i pokoju na świecie. Na  szczęście nigdy nie byłam pięknością. Więc Państwu i sobie samej życzę tylko... dobrej strawy.