Menu

Co z tą Afryką?
Weterani szołbiznesu wszelkiej maści skrzyknęli się w podziwu godnym widowisku multimedialnym pod hasłem "Pomóc Afryce!". Przyznam, że nawet się wzruszyłem prawie. Ochłodłem, gdy dowiedziałem się, że owa imprezka na paru kontynentach jest właściwie krzykiem rozpaczy, bo Afryce nie można pomóc. Nawet pieniędzy globalne Owsiaki nie mają co zbierać, bo albo je tubylcy rozkradną, albo użyją przeciw swym dobroczyńcom. Trochę sobie więc pośpiewali, zyskali darmową reklamę na kolejne 20 lat, a na Czarnym Lądzie głód, AIDS, syf i malaria jak były, tak będą. Zacząłem się nawet zastanawiać, czy naprawdę nie dałoby się coś z tą Afryką zrobić i, niestety, wszystkie pomysły są niewykonalne i niepoprawne politycznie. Patent pierwszy "naturalny" - ogłosić Afrykę rezerwatem i zaprzestać jakiejkolwiek ingerencji z zewnątrz: ani pomocy, ani eksploatacji! Za 50 lat ludność spadnie tam do 10 proc., ekologia się naprawi, a gospodarka wróci do stanu przedkolonialnego. Patent drugi "agresywny" (w dodatku neokolonialny) - okupować ponownie kontynent. Nie musi to być zresztą "brzemię białego człowieka". Żółty Człowiek, jak dostanie wolną rękę, zrobi z Madagaskaru Tajwan, a z Somalii drugą Japonię - nauczy pracować, trzymać standardy, zachowywać higienę itp. Najbardziej realny jest wariant trzeci - otworzyć granice, pozwolić Afryce wejść do Europy i Ameryki, najlepiej od razu na socjal. Na miejscu pozostanie jedynie trochę folkloru, strażników parków narodowych oraz osadników z Europy, w której nie da się żyć.
Marcin Wolski

Czary gitary
Miękkie głosy Anny Marii Jopek i Doroty Miśkiewicz, pianistyka Leszka Możdżera i Krzysztofa Herdzina, saksofon Henryka Miśkiewicza... To nie tylko to, co w jazzie mamy najlepsze, ale także część "zespołu marzeń", z jakim nagrał swój piękny album Marek Napiórkowski. Podobnie jak Pat Metheny polski mistrz gra swoje kompozycje na kilku gitarach i również w klimacie trudno uniknąć porównań z twórczością Metheny'ego. Na tym jednak analogie się kończą, bo udział gwiazd spowodował, że "Nap" nie jest zdominowany przez sprawcę przedsięwzięcia. Najbardziej elektryzujący utwór z albumu "In Between" to zapierający dech, brawurowy pojedynek Napiórkowskiego z Możdżerem, a najpiękniejszy - jedyna na płycie piosenka śpiewana przez Annę Marię Jopek. W całości pierwsza światowa liga! (JM)

Marek Napiórkowski, "Nap" (Universal)

Jesus Christ w ogrodach
Lekcja śpiewu w towarzystwie Grace Bumbry, gwiazdy operowej występującej na najważniejszych scenach świata, to jedno z wielu niezapomnianych przeżyć, które czekają miłośników muzyki podczas tegorocznego festiwalu Ogrody Muzyczne Warszawy 2005 (patronat "Wprost"). Wieczory (przez cały lipiec) na dziedzińcu Zamku Królewskiego staną się okazją do obejrzenia ekranizacji filmowych najwybitniejszych oper, baletów, musicali, a także filmów o sztuce, architekturze, cywilizacjach i kulturach świata. Ekranizacja widowiska słynnego zespołu baletowego Maurice'a Bejarta, inspirowanego muzyką Mozarta i grupy Queen, poświęconego pamięci Freddie'ego Mercury, inauguruje festiwal i rozpoczyna cykl spotkań z klasyką gatunku. Jest także okazja, by zobaczyć m.in. filmową wersję broadwayowskiej rock-opery "Jesus Christ Super Star", która kiedyś budziła wielkie emocje, i to nie z religijnych powodów. (ŁR)

Trochę inny jazz
Współczesny jazz można podzielić na dwa nurty: taki, który ma się podobać nie lubiącym jazzu, oraz zepchnięty do getta niszowości. Poza te ramy zdecydowanie wychodzi Cassandra Wilson, jedna z najbardziej elektryzujących wokalistek współczesnego jazzu. "Time" nazwał ją America's Best Singer, a "New York Times" - najważniejszą wokalistką ostatniej dekady. Koncert zamykający Warsaw Summer Jazz Days (25 lipca w Sali Kongresowej PKiN) będzie trzecim występem tej artystki w Polsce. Jeszcze podczas planowania tournee po Europie Cassandra pytała, czy na trasie znajdzie się Warszawa. - Ludzie przychodzący tu na koncerty rzeczywiście chcą słuchać dobrej muzyki i potrafią się tym dzielić - mówi artystka. Dla fanów dobrego jazzu Wilson ma już status gwiazdy, dlatego warto się pośpieszyć z nabyciem biletów. (AM)

Szczęściarz Szymanowski
Pies z kulawą nogą nie upomni się o promocję naszej kultury w świecie, jeśli nie zadbamy o to sami. W wypadku muzyki najlepszą reklamą jest gwiazda światowego formatu prezentująca polski repertuar. Niełatwa, choć piękna i warta propagowania muzyka Karola Szymanowskiego jeszcze długo nie ukazałaby się w katalogu jednej z najsłynniejszych wytwórni, gdyby nie uparł się jej zagrać Piotr Anderszewski. To jedyny obok Krystiana Zimermana naprawdę sławny polski pianista. Fenomenalnie wykonane ironiczne "Maski" i wirtuozowskie "Metopy" są propozycją ostateczną, bowiem trudno sobie nawet wyobrazić, by ktoś mógł je zinterpretować lepiej. Dodajmy, że mamy na szczęście do czynienia z muzycznymi arcydziełami, bo prowincjonalnej "Halce" nie pomógłby nawet sam Placido Domingo.
Jacek Melchior

"Anderszewski Plays Szymanowski" (Virgin Classics)

Jego wojna

"Nigdy nie próbuj nikogo prześcignąć, kiedy masz sandały na nogach" - brzmi jedna ze złotych myśli Forresta Gumpa. Oczywiście, nie dotyczy ona LanceŐa Armstronga, który pewnie nie tylko w sandałach, ale i jadąc tyłem, wygrywałby kolejne Tour de France. Nakładem Studia Emka ukazała się już trzecia książka tego wydawnictwa o życiu ikony światowego sportu - "Wojna Lance'a Armstronga". Daniel Coyle przedstawia nieznany świat kolarstwa zawodowego: od pierwszego treningu Armstronga po jego pierwszą wygraną w Tour de France w 1999 r. Opisuje walkę, którą od początku musiał prowadzić na kilku frontach: rak, oskarżenia o stosowanie dopingu, ból po rozwodzie z żoną Kirstie, prawie przegrany wyścig w 2003 r., wreszcie mordercze tempo życia mistrza i gwiazdy sportu. Obraz dopełniają wspomnienia i anegdoty opowiedziane przez osoby z najbliższego otoczenia Armstronga oraz wyjątkowe zdjęcia (tylko w polskim wydaniu). (AW)