W czołgu jak w domu

Tomuś bawi się karabinem. Jak zawsze w chwilach odpoczynku strzela do  setek wyimaginowanych wrogów, sądząc, że w ten sposób osłabia ich potencjał bojowy. W rzeczywistości osłabia jedynie potencjał bojowy własnej załogi. Zwłaszcza Gustlikowi jest wstyd, że w jego załodze znajduje się idiota. Nastawiona na konkret osobowość Gustlika nie może zaakceptować sytuacji, w której dorosły mężczyzna zachowuje się tak niedorzecznie. By odzyskać równowagę, zwraca swój wzrok w stronę Grigorija. Jego zbiegające się niemal w kąt ostry brwi nie pozostawiają wątpliwości, że Gruzin znów roztrząsa jakiś filozoficzny dylemat. Po  chwili wzrok obu bohaterów spotyka się pośrodku wąskiej przestrzeni kabiny czołgu.

– No co?

– Sprzeczność! Paradoks, psia jego mać! – Grigorij krzyczy w  podnieceniu i już chce wstać.

– Sprzeczność, że co? – pogłębia Gustlik.

– Z czego zrobiony jest nasz Rudy?!

– Z żelaza i stali? – na wpół cytuje Gustlik. Wie, że jeśli odpowiedź okaże się nieprawidłowa, będzie mógł kłamać, że to tylko powiedzonko.

– Właśnie! A jaka jest stal i żelazo?!

– Twarda? Zimna? Zła?

– Dlaczego zła?! Ostatnie słowo wyraźnie drażni Grigorija, nie pasuje do wywodu, psuje koncept. Gustlik to czuje, szybko więc się poprawia. – Twarda i zimna.

– Ha, no właśnie! C’est ca – twarda i zimna.

– Cóż z tego? Gustlik jest przyjacielem Grigorija, godzi się więc na  rolę durnia w tym Sokratejskim dialogu. Wierzy, że nawet w tej niewdzięcznej roli, przyczynia się do ogólnego rozwoju całej załogi; liczy, że rozmowie przysłuchuje się Tomuś. Nie może jednak oderwać wzroku, by się upewnić, wpatruje się bowiem w płonące czarnym blaskiem oko ich mechanika.

– Niby nic. Ale pomyśl, mój drogi, czym dla nas jest nasz Rudy? Ile razy klepaliśmy go po zakurzonym karku z wdzięcznością?

– Rozumiem! Rudy jest naszym schronieniem! Ostatnią placówką, Naszą Skrytką, Dziuplą i Gawrem! Rudy jest Naszym Domem!!!

– No właśnie, mój drogi Gustliku. Tu właśnie kryje się sprzeczność, iście diabelski paradoks naszej sytuacji. Oto to, co zwykle jest miłe i  ciepłe, uwite z najdelikatniejszej materii, w naszym przypadku zbudowane jest z...

– Twardej i zimnej stali! – krzyczy w błysku olśnienia Gustlik, budząc Szarika.

– Właśnie... – wzdycha Grigorij. Po tym wyczerpującym wywodzie obaj z  nadzieją spoglądają w stronę Tomcia.

– Ta ta ta ta ta ....