WSI są jak narkotyk - wprowadzają polityków w trans i uzależniają
W Polsce wszystkie drogi prowadzą do wsi. I nie chodzi tu ani o rolnictwo, ani o agroturystykę. "Wieś" to slangowa nazwa Wojskowych Służb Informacyjnych. W WSI schowana jest duża wiedza o PRL i jej budowniczych, o wasalnej zależności od ZSRR, o ludziach PRL robiących karierę w III RP, o kulisach powstawania wielkich fortun pod koniec PRL i w III RP, a wreszcie o agenturze. W III RP było tak, że prawie każda nowa władza chciała wiele w WSI zmieniać (łącznie z ich likwidacją, co już cztery lata temu było ambicją Zbigniewa Siemiątkowskiego z SLD), a potem robiła bardzo mało. Bo WSI są jak narkotyk - wprowadzają polityków w trans i uzależniają. Było to szczególnie widać po prezydentach Wałęsie i Kwaśniewskim, ale też po kolejnych premierach. Już to widać u nowej władzy. Czy także dlatego, że i w jej szeregach WSI mają swoich ludzi? A może też dlatego, że "wieś" mogłaby wiele powiedzieć o grzechach ludzi nowej władzy?
Nietykalni
Siła "wsi" musi być naprawdę duża, skoro skala patologii w wojskowych tajnych służbach jest nieporównywalna z żadną inną instytucją w Polsce, a nikomu włos z głowy nie spadł. By wyjaśnić patologie w WSI, trzeba się cofnąć do czasu ich powstania. Tropy wielu niewyjaśnionych afer, tuszowanych przez wojskowych, sięgają PRL. Ale WSI potrafiły zatrzeć nawet i te ślady. Nim przesłały do IPN swoje archiwa, tak je poszatkowały, że historycy przez lata będą zachodzić w głowę, jak cokolwiek w nich odnaleźć. Z kolei prokuratury stracą mnóstwo czasu, by wyjaśnić (o ile jest to w ogóle możliwe), kto odpowiadał za niszczenie i dekompletowanie archiwaliów. Jak ustalili dziennikarze "Wprost", odwołany kilka dni temu ostatni szef WSI, gen. Marek Dukaczewski, złożył w tej sprawie doniesienie do prokuratury. Wskazał na zastępcę szefa WSI w czasach rządów AWS, Mariusza Marczewskiego.
Zdekompletowane zostały teczki najbardziej zaufanych ludzi Marka Dukaczewskiego i jego samego: teczka generała to zaledwie kilka stron i szczątkowych informacji, z których najświeższa pochodzi z 1976 r.
A i tak do tego, co się zachowało w dokumentach, szefowie WSI i MON niemal całkowicie zamknęli dostęp, choćby do historii Agenturalnego Wywiadu Operacyjnego. Ta tajna komórka wywiadu wojskowego została utworzona w drugiej połowie lat 60. na polecenie Rosjan - przez generałów Włodzimierza Oliwę i Wojciecha Jaruzelskiego. Z AWO współpracował choćby, co potwierdził Sąd Lustracyjny, były premier Józef Oleksy. Ale nie tylko on. Działania AWO świadczą o głębokiej ingerencji wojskowych w życie społeczeństwa w PRL i jej elit. Wszak AWO werbował i szkolił na wywiadowców cywilów.
Prywatna prokuratura wojskowa
Pełne wyjaśnienie tego, kto i dlaczego niszczył lub ukrywał wojskowe akta, wydaje się mało prawdopodobne. Podobnie rzecz się ma z niekończącym się serialem postępowań prokuratorskich dotyczących nielegalnego handlu bronią przez oficerów WSI czy wstrząsającymi wojskiem skandalami korupcyjnymi. Co te sprawy łączy? To, że zadanie ich wyświetlenia spoczywa na prokuraturze wojskowej. Przyglądając się działaniom tej instytucji, można dojść do jednego wniosku - powinna ona jak najszybciej przestać istnieć, podobnie jak WSI.
Prokuratura wojskowa mająca tropić afery w wojsku nie jest instytucją w pełni suwerenną, bo prokuratorzy jako oficerowie wojska podlegają ministrowi obrony narodowej. W miejsce prokuratur wojskowych należy powołać specjalne referaty w prokuraturach powszechnych. Taki projekt, jak dowiedział się "Wprost", jest już analizowany przez nową ekipę rządzącą.
W ostatnich latach prokuratura wojskowa wręcz uginała się od spraw, w które zamieszani byli oficerowie WSI. Ich prowadzenie nasuwa skojarzenie z państwem totalitarnym, gdzie zadaniem prokuratury i sądu było potwierdzanie założonej tezy tak, by włos z głowy nie spadł prawdziwym mocodawcom. Klinicznym tego przykładem jest sprawa majora Arkadiusza T., byłego szefa oddziału ochrony Biura Bezpieczeństwa Wewnętrznego WSI. Od tej sprawy zaczęła się cała seria kłopotów gen. Marka Dukaczewskiego. Major T. został przyłapany na próbie wyniesienia z centrali WSI kopii dwóch teczek dokumentów. Arkadiusz T. chciał je przekazać sejmowej Komisji ds. Służb Specjalnych. Tłumaczył potem, że obawiał się, iż te dokumenty - jako dowód przestępstwa - zostaną zniszczone. Były to m.in. pokwitowania odbioru pieniędzy podpisane przez gen. Marka Dukaczewskiego i Konstantego Malejczyka, byłego szefa WSI. Według złożonych przez T. wyjaśnień, te pokwitowania mogą mieć związek ze sprawą nielegalnego handlu bronią. Major Arkadiusz T. złamał zmowę milczenia, dlatego musiał zostać ukarany. 2 czerwca 2004 r. zarzucono mu bezprawne skopiowanie dokumentów i zamiar ujawnienia tajemnicy państwowej. Zarzuty postawił mu - wówczas jeszcze porucznik - Ryszard Witkowski. Powołał on biegłego z zakresu ochrony informacji niejawnych, którym był oficer WSI Marian Grefkiewicz, podwładny Dukaczewskiego. Trudno więc mówić w tym wypadku o bezstronnym biegłym. Stwierdził on, że dostał do zaopiniowania 160 dokumentów na 85 stronach, co oznacza, że na jednej stronie było kilka dokumentów. Ponadto znalezione przy majorze T. dokumenty podejrzany podpisał, biegły zaś opiniował - jak sam stwierdził - dokumenty niepodpisane. Zachodzi podejrzenie, że papiery te mogły nie mieć związku ze sprawą. - Sprawę weryfikowaliśmy i z tymi zarzutami się nie zgadzamy - mówi ppłk Dariusz Knapczyński z prokuratury wojskowej.
Po roku śledztwa, 4 sierpnia 2005 r., prokuratura skierowała do sądu akt oskarżenia. W ciągu tego roku prokurator Witkowski z porucznika awansował na majora.
Przyjrzeliśmy się także innym prokuratorskim sprawom związanym z działalnością WSI. Uderzyło nas, że prokuratura z dużym uporem ściga oficerów, którzy zadarli z szefami WSI. Jeśli jednak ci oficerowie składali zawiadomienia o popełnieniu przestępstw przez zaufanych szefa WSI, to zazwyczaj te sprawy były umarzane. Na przykład śledztwo w sprawie handlu bronią i pokwitowań odbioru pieniędzy podpisanych przez Dukaczewskiego też chciano umorzyć. I tak by się pewnie stało, gdyby nie interwencja ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry. Całą serią umorzeń skończyły się też doniesienia w związku z działaniami powołanej przez Jerzego Szmajdzińskiego 6 listopada 2001 r. komisji mającej zweryfikować działania WSI za czasów AWS. W jej skład weszli zaufani oficerowie Dukaczewskiego, tacy jak płk Jan Oczkowski, szef Biura Bezpieczeństwa Wewnętrznego WSI (wewnętrznej służby w służbach), który został przewodniczącym komisji. Jej członkowie próbowali zdobyć dowody świadczące na niekorzyść poprzedniej ekipy, uciekając się do gróźb, szantażu, wymuszeń albo wprost do preparowania dowodów.
Obrońcy "wsi"
Zadziwiające jest to, jak wielu obrońców z różnych opcji znajduje "wieś", gdy tylko jest zagrożona. Tuż po ostatnich wyborach akcję w obronie WSI zaczął były minister obrony narodowej Jerzy Szmajdziński. W swoim artykule w "Trybunie" sprawę zmontowaną przeciwko mjr. Arkadiuszowi T. przedstawia jako wielki sukces WSI. Pieje też z zachwytu, jaka to szczelna i profesjonalna formacja chroniąca swoje tajemnice. Trudno oczekiwać, by były minister mówił co innego, skoro jego brat, płk Ryszard Szmajdziński, służy w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej - komórce sprawującej nadzór nad postępowaniami przygotowawczymi. Ta komórka ma kluczowy wpływ na to, które zawiadomienie o przestępstwie trafi do kosza, a które spowoduje wszczęcie śledztwa.
Jerzy Szmajdziński nie jest pierwszym ministrem obrony, który uległ czarowi wojskowych tajnych służb. Praktycznie każdy minister obrony w III RP szybko stawał się lobbystą WSI. Dlatego do dziś nie przeprowadzono tam zmian kadrowych, chociażby w stopniu zbliżonym do weryfikacji funkcjonariuszy SB starających sięĘo przyjęcie do Urzędu Ochrony Państwa na początku lat 90. Źródłem wyjątkowej pozycji WSI, oficjalnie mających tylko status inspektoratu w MON, zawsze było silne oparcie w najbliższym otoczeniu głowy państwa. Za czasów Lecha Wałęsy jako swoją strefę wpływów zagospodarował WSI szef gabinetu prezydenta Mieczysław Wachowski. W kancelarii Aleksandra Kwaśniewskiego o pozycję w WSI rywalizowali Marek Ungier i Marek Siwiec. Zastępcą tego ostatniego w prezydenckim Biurze Bezpieczeństwa Narodowego był wieloletni oficer wywiadu wojskowego PRL Marek Dukaczewski, późniejszy szef WSI.
Służbowy biznes
Wielkie wpływy WSI w instytucjach państwowych to tylko jeden z elementów ich władzy. Drugą nogą "wsi" - kto wie, czy nie najważniejszą - jest biznes. Byłych oficerów bez trudu można odnaleźć w otoczeniu największych polskich biznesmenów, a informatorzy i tzw. oficerowie przykrywkowi są w wielu strategicznych firmach. We władzach Orlenu zasiadał na przykład dawny oficer wojskowych służb PRL, który po latach przerwy odnowił kontakty z dawnymi kolegami ze służby. Klinicznym przykładem patologicznego zatarcia granic między biznesem, interesem sił zbrojnych i działalnością WSI jest handel bronią i przetargi na wyposażenie armii. Wielomilionowe kontrakty z wojskiem zawierają nikomu nieznane firmy i firemki. Łączy je jedno: pracują w nich byli oficerowie WSI albo aktualni informatorzy wojskowych służb. Na przykład w firmie PHZ Pertron, która była jednym z większych dostawców uzbrojenia dla Marynarki Wojennej, pracował były zastępca szefa kontrwywiadu WSI. W wyniku działań Centralnego Biura Śledczego właścicielowi firmy postawiono w ubiegłym roku zarzuty sfałszowania dokumentów i wyłudzenia kredytów.
Bakszyszowe interesy
Bez wymiany kadr WSI i reorganizacji wojskowego wymiaru sprawiedliwości takie sprawy jak afera paliwowa czy najnowszy skandal, tzw. afera bakszyszowa, nigdy nie zostaną rozliczone. Afera bakszyszowa może się zresztą dla najwyższych dowódców wojska stać tym, czym dla SLD były afery Rywina i Orlenu. Zaczęła się od znalezienia na lotnisku przy powracających z Iraku dwóch żołnierzach 90 tys. dolarów. Śledztwo wykazało istnienie grupy oficerów i cywilów ustawiających przetargi na odbudowę irackich prowincji. Zarzuty nie objęły jednak żadnego z dowódców kolejnych zmian w Iraku, nie znaleziono też odpowiedzi na pytanie, gdzie byli oficerowie WSI stacjonujący w Iraku, których zadaniem jest tropienie takich przekrętów.
Szokujące szczegóły afery bakszyszowej zaczęły wychodzić podczas zeznań świadków przed sądem. Jeden z oskarżonych, Wojciech S., zeznał na przykład, że najwyżsi dowódcy wiedzieli o łapówkach za przetargi, a część tych pieniędzy zasilała budżet WSI. Z tymi informacjami korespondują zeznania głównego oskarżonego, płk Mariusza S. Zdaniem prokuratury, przyjął on 8 tys. dolarów łapówki. On sam twierdzi, że była to zapłata od WSI, z którymi współpracował. Przyznał, że brał już wcześniej od wojskowych służb pieniądze, gdy stacjonował w Kosowie. Tym samym ujawnił, że był płatnym współpracownikiem wywiadu wojskowego. W historii III RP wojskowa prokuratura nigdy nie oskarżyła żadnego generała ani nikogo z kierownictwa WSI, choć byłoby cudem, gdyby nie wiedzieli o aferach. Czy choćby jedna taka sprawa nie przyniosłaby więcej korzyści niż nawet rozwiązanie WSI? Wyjaśniłaby bowiem mechanizmy działania tej służby i odsłoniła sfery jej wpływów. Problemem jest to, komu na tym naprawdę zależy.
Nietykalni
Siła "wsi" musi być naprawdę duża, skoro skala patologii w wojskowych tajnych służbach jest nieporównywalna z żadną inną instytucją w Polsce, a nikomu włos z głowy nie spadł. By wyjaśnić patologie w WSI, trzeba się cofnąć do czasu ich powstania. Tropy wielu niewyjaśnionych afer, tuszowanych przez wojskowych, sięgają PRL. Ale WSI potrafiły zatrzeć nawet i te ślady. Nim przesłały do IPN swoje archiwa, tak je poszatkowały, że historycy przez lata będą zachodzić w głowę, jak cokolwiek w nich odnaleźć. Z kolei prokuratury stracą mnóstwo czasu, by wyjaśnić (o ile jest to w ogóle możliwe), kto odpowiadał za niszczenie i dekompletowanie archiwaliów. Jak ustalili dziennikarze "Wprost", odwołany kilka dni temu ostatni szef WSI, gen. Marek Dukaczewski, złożył w tej sprawie doniesienie do prokuratury. Wskazał na zastępcę szefa WSI w czasach rządów AWS, Mariusza Marczewskiego.
Zdekompletowane zostały teczki najbardziej zaufanych ludzi Marka Dukaczewskiego i jego samego: teczka generała to zaledwie kilka stron i szczątkowych informacji, z których najświeższa pochodzi z 1976 r.
A i tak do tego, co się zachowało w dokumentach, szefowie WSI i MON niemal całkowicie zamknęli dostęp, choćby do historii Agenturalnego Wywiadu Operacyjnego. Ta tajna komórka wywiadu wojskowego została utworzona w drugiej połowie lat 60. na polecenie Rosjan - przez generałów Włodzimierza Oliwę i Wojciecha Jaruzelskiego. Z AWO współpracował choćby, co potwierdził Sąd Lustracyjny, były premier Józef Oleksy. Ale nie tylko on. Działania AWO świadczą o głębokiej ingerencji wojskowych w życie społeczeństwa w PRL i jej elit. Wszak AWO werbował i szkolił na wywiadowców cywilów.
Prywatna prokuratura wojskowa
Pełne wyjaśnienie tego, kto i dlaczego niszczył lub ukrywał wojskowe akta, wydaje się mało prawdopodobne. Podobnie rzecz się ma z niekończącym się serialem postępowań prokuratorskich dotyczących nielegalnego handlu bronią przez oficerów WSI czy wstrząsającymi wojskiem skandalami korupcyjnymi. Co te sprawy łączy? To, że zadanie ich wyświetlenia spoczywa na prokuraturze wojskowej. Przyglądając się działaniom tej instytucji, można dojść do jednego wniosku - powinna ona jak najszybciej przestać istnieć, podobnie jak WSI.
Prokuratura wojskowa mająca tropić afery w wojsku nie jest instytucją w pełni suwerenną, bo prokuratorzy jako oficerowie wojska podlegają ministrowi obrony narodowej. W miejsce prokuratur wojskowych należy powołać specjalne referaty w prokuraturach powszechnych. Taki projekt, jak dowiedział się "Wprost", jest już analizowany przez nową ekipę rządzącą.
W ostatnich latach prokuratura wojskowa wręcz uginała się od spraw, w które zamieszani byli oficerowie WSI. Ich prowadzenie nasuwa skojarzenie z państwem totalitarnym, gdzie zadaniem prokuratury i sądu było potwierdzanie założonej tezy tak, by włos z głowy nie spadł prawdziwym mocodawcom. Klinicznym tego przykładem jest sprawa majora Arkadiusza T., byłego szefa oddziału ochrony Biura Bezpieczeństwa Wewnętrznego WSI. Od tej sprawy zaczęła się cała seria kłopotów gen. Marka Dukaczewskiego. Major T. został przyłapany na próbie wyniesienia z centrali WSI kopii dwóch teczek dokumentów. Arkadiusz T. chciał je przekazać sejmowej Komisji ds. Służb Specjalnych. Tłumaczył potem, że obawiał się, iż te dokumenty - jako dowód przestępstwa - zostaną zniszczone. Były to m.in. pokwitowania odbioru pieniędzy podpisane przez gen. Marka Dukaczewskiego i Konstantego Malejczyka, byłego szefa WSI. Według złożonych przez T. wyjaśnień, te pokwitowania mogą mieć związek ze sprawą nielegalnego handlu bronią. Major Arkadiusz T. złamał zmowę milczenia, dlatego musiał zostać ukarany. 2 czerwca 2004 r. zarzucono mu bezprawne skopiowanie dokumentów i zamiar ujawnienia tajemnicy państwowej. Zarzuty postawił mu - wówczas jeszcze porucznik - Ryszard Witkowski. Powołał on biegłego z zakresu ochrony informacji niejawnych, którym był oficer WSI Marian Grefkiewicz, podwładny Dukaczewskiego. Trudno więc mówić w tym wypadku o bezstronnym biegłym. Stwierdził on, że dostał do zaopiniowania 160 dokumentów na 85 stronach, co oznacza, że na jednej stronie było kilka dokumentów. Ponadto znalezione przy majorze T. dokumenty podejrzany podpisał, biegły zaś opiniował - jak sam stwierdził - dokumenty niepodpisane. Zachodzi podejrzenie, że papiery te mogły nie mieć związku ze sprawą. - Sprawę weryfikowaliśmy i z tymi zarzutami się nie zgadzamy - mówi ppłk Dariusz Knapczyński z prokuratury wojskowej.
Po roku śledztwa, 4 sierpnia 2005 r., prokuratura skierowała do sądu akt oskarżenia. W ciągu tego roku prokurator Witkowski z porucznika awansował na majora.
Przyjrzeliśmy się także innym prokuratorskim sprawom związanym z działalnością WSI. Uderzyło nas, że prokuratura z dużym uporem ściga oficerów, którzy zadarli z szefami WSI. Jeśli jednak ci oficerowie składali zawiadomienia o popełnieniu przestępstw przez zaufanych szefa WSI, to zazwyczaj te sprawy były umarzane. Na przykład śledztwo w sprawie handlu bronią i pokwitowań odbioru pieniędzy podpisanych przez Dukaczewskiego też chciano umorzyć. I tak by się pewnie stało, gdyby nie interwencja ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry. Całą serią umorzeń skończyły się też doniesienia w związku z działaniami powołanej przez Jerzego Szmajdzińskiego 6 listopada 2001 r. komisji mającej zweryfikować działania WSI za czasów AWS. W jej skład weszli zaufani oficerowie Dukaczewskiego, tacy jak płk Jan Oczkowski, szef Biura Bezpieczeństwa Wewnętrznego WSI (wewnętrznej służby w służbach), który został przewodniczącym komisji. Jej członkowie próbowali zdobyć dowody świadczące na niekorzyść poprzedniej ekipy, uciekając się do gróźb, szantażu, wymuszeń albo wprost do preparowania dowodów.
Obrońcy "wsi"
Zadziwiające jest to, jak wielu obrońców z różnych opcji znajduje "wieś", gdy tylko jest zagrożona. Tuż po ostatnich wyborach akcję w obronie WSI zaczął były minister obrony narodowej Jerzy Szmajdziński. W swoim artykule w "Trybunie" sprawę zmontowaną przeciwko mjr. Arkadiuszowi T. przedstawia jako wielki sukces WSI. Pieje też z zachwytu, jaka to szczelna i profesjonalna formacja chroniąca swoje tajemnice. Trudno oczekiwać, by były minister mówił co innego, skoro jego brat, płk Ryszard Szmajdziński, służy w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej - komórce sprawującej nadzór nad postępowaniami przygotowawczymi. Ta komórka ma kluczowy wpływ na to, które zawiadomienie o przestępstwie trafi do kosza, a które spowoduje wszczęcie śledztwa.
Jerzy Szmajdziński nie jest pierwszym ministrem obrony, który uległ czarowi wojskowych tajnych służb. Praktycznie każdy minister obrony w III RP szybko stawał się lobbystą WSI. Dlatego do dziś nie przeprowadzono tam zmian kadrowych, chociażby w stopniu zbliżonym do weryfikacji funkcjonariuszy SB starających sięĘo przyjęcie do Urzędu Ochrony Państwa na początku lat 90. Źródłem wyjątkowej pozycji WSI, oficjalnie mających tylko status inspektoratu w MON, zawsze było silne oparcie w najbliższym otoczeniu głowy państwa. Za czasów Lecha Wałęsy jako swoją strefę wpływów zagospodarował WSI szef gabinetu prezydenta Mieczysław Wachowski. W kancelarii Aleksandra Kwaśniewskiego o pozycję w WSI rywalizowali Marek Ungier i Marek Siwiec. Zastępcą tego ostatniego w prezydenckim Biurze Bezpieczeństwa Narodowego był wieloletni oficer wywiadu wojskowego PRL Marek Dukaczewski, późniejszy szef WSI.
Służbowy biznes
Wielkie wpływy WSI w instytucjach państwowych to tylko jeden z elementów ich władzy. Drugą nogą "wsi" - kto wie, czy nie najważniejszą - jest biznes. Byłych oficerów bez trudu można odnaleźć w otoczeniu największych polskich biznesmenów, a informatorzy i tzw. oficerowie przykrywkowi są w wielu strategicznych firmach. We władzach Orlenu zasiadał na przykład dawny oficer wojskowych służb PRL, który po latach przerwy odnowił kontakty z dawnymi kolegami ze służby. Klinicznym przykładem patologicznego zatarcia granic między biznesem, interesem sił zbrojnych i działalnością WSI jest handel bronią i przetargi na wyposażenie armii. Wielomilionowe kontrakty z wojskiem zawierają nikomu nieznane firmy i firemki. Łączy je jedno: pracują w nich byli oficerowie WSI albo aktualni informatorzy wojskowych służb. Na przykład w firmie PHZ Pertron, która była jednym z większych dostawców uzbrojenia dla Marynarki Wojennej, pracował były zastępca szefa kontrwywiadu WSI. W wyniku działań Centralnego Biura Śledczego właścicielowi firmy postawiono w ubiegłym roku zarzuty sfałszowania dokumentów i wyłudzenia kredytów.
Bakszyszowe interesy
Bez wymiany kadr WSI i reorganizacji wojskowego wymiaru sprawiedliwości takie sprawy jak afera paliwowa czy najnowszy skandal, tzw. afera bakszyszowa, nigdy nie zostaną rozliczone. Afera bakszyszowa może się zresztą dla najwyższych dowódców wojska stać tym, czym dla SLD były afery Rywina i Orlenu. Zaczęła się od znalezienia na lotnisku przy powracających z Iraku dwóch żołnierzach 90 tys. dolarów. Śledztwo wykazało istnienie grupy oficerów i cywilów ustawiających przetargi na odbudowę irackich prowincji. Zarzuty nie objęły jednak żadnego z dowódców kolejnych zmian w Iraku, nie znaleziono też odpowiedzi na pytanie, gdzie byli oficerowie WSI stacjonujący w Iraku, których zadaniem jest tropienie takich przekrętów.
Szokujące szczegóły afery bakszyszowej zaczęły wychodzić podczas zeznań świadków przed sądem. Jeden z oskarżonych, Wojciech S., zeznał na przykład, że najwyżsi dowódcy wiedzieli o łapówkach za przetargi, a część tych pieniędzy zasilała budżet WSI. Z tymi informacjami korespondują zeznania głównego oskarżonego, płk Mariusza S. Zdaniem prokuratury, przyjął on 8 tys. dolarów łapówki. On sam twierdzi, że była to zapłata od WSI, z którymi współpracował. Przyznał, że brał już wcześniej od wojskowych służb pieniądze, gdy stacjonował w Kosowie. Tym samym ujawnił, że był płatnym współpracownikiem wywiadu wojskowego. W historii III RP wojskowa prokuratura nigdy nie oskarżyła żadnego generała ani nikogo z kierownictwa WSI, choć byłoby cudem, gdyby nie wiedzieli o aferach. Czy choćby jedna taka sprawa nie przyniosłaby więcej korzyści niż nawet rozwiązanie WSI? Wyjaśniłaby bowiem mechanizmy działania tej służby i odsłoniła sfery jej wpływów. Problemem jest to, komu na tym naprawdę zależy.
Więcej możesz przeczytać w 48/2005 wydaniu tygodnika Wprost .
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.
