Rok głupoty

Zaczęła Naomi Campbell, porywcza modelka, a od niedawna ciekawa świata dziennikarka. Naomi przepytała, a raczej wysłuchała Hugo Cháveza, prezydenta Wenezueli. „Nie sądzę, aby jakiekolwiek inne państwo na świecie mogło pochwalić się taką wolnością słowa, jaka panuje u nas" – mówił Hugo. „A kto jest najlepiej ubranym politykiem na świecie?", „Jak to kto? Oczywiście, że Fidel! Jego szykowny mundur, buty wypolerowane, a zarost zawsze elegancki”. To wtedy Naomi postanowiła, że musi jak najszybciej wysłuchać Fidela.
W roku 2008 czeka nas rocznica maja 1968. Gdzie jest dziś ten idealizm, gdzie ten ferwor, gdzie ten szczery antyamerykanizm? Wrócą hektary pustego socjologizowania Jürgena Habermasa, wróci szkoła frankfurcka – ten rdzeń intelektualny niemieckiego lewicowego establishmentu. A w telewizji będą przebitki z Wietnamu z komentarzami Daniela Cohn‑Bendita i Joschki Fischera. W tle będzie warczał nieśmiertelny Joe Cocker. Nikt nie zakwestionuje kolektywnej polityki równości płci, na którą co roku UE wydaje miliony euro. O świętościach się nie dyskutuje. Przypomnimy sobie za to, jak feministka Valerie Solanas strzelała do Andy’ego Warhola. A wracając do Naomi: nie miał racji Dostojewski. Piękno nas nie zbawi. Przynajmniej nie to.