Koncertów w Polsce się nie zapomina

Jan Błaszczak: Rozmawiamy w dniu premiery albumu „Exile”. To święto?

Adam Anderson: Ulga. Wyobraź sobie, że przez miesiąc opowiadasz ludziom na temat własnej pracy historie, których nie mogą zweryfikować. Naprawdę trudną sztuką jest mówić o płycie, której nikt nie słyszał. Bardzo się cieszę, że „Exile” trafia w końcu do słuchaczy.

Wydaje mi się, że z tą płytą mielibyście mniejsze szanse na zawojowanie Eurowizji niż na początku waszej kariery.

Chyba masz rację. Parę lat temu otrzymaliśmy ofertę, aby skomponować piosenkę dla reprezentanta jednego z krajów, które zakwalifikowały się do konkursu. W ubiegłym roku sami dostaliśmy propozycję, aby wystąpić na tej imprezie w barwach Wielkiej Brytanii, ale ostatecznie się nie udało. Dziś nie jestem pewien, czy bylibyśmy jeszcze zainteresowani.

Nagrywając „Exile”, musieliście się zastanawiać, co zrobić, żeby się nie powtarzać, a jednocześnie nie zrazić do siebie fanów debiutanckiej płyty. Jak sobie z tym poradziliście?

Uważam, że ta płyta jest krokiem naprzód, ale nie zrywa z klimatem naszego debiutu. Mam nadzieję, że fani docenią takie podejście. Muzyka, jaką gramy, nie przestała być odzwierciedleniem naszego życia, które w ostatnim czasie bardzo się zmieniło. Dlatego opowiadamy o trochę innych sprawach. Teraz żyjemy w ciągłej podróży i o tym też jest ten album.

Zaskakująco często gracie w Europie Środkowej i Wschodniej. Co was tu przyciąga?

Wytłumaczenie jest banalne – stąd dostajemy zaproszenia. Kto nie chciałby z tego skorzystać? Reszta się naturalnie nakręca: grasz koncert, łapiesz relację z publicznością i później ciężko już do takiego miejsca nie wracać. Zwłaszcza do Polski, gdzie możemy liczyć na niesamowitą publiczność. Podczas niektórych koncertów nie mogłem uwierzyć w to, co się dzieje. Takich występów jak na festiwalu Open’er dwa lata temu po prostu się nie zapomina.

Hurts, Klub Palladium, Warszawa, 20.03, godz. 19.00

Hurts, „Exile”, Sony Music