Fachman

Gdy pojawiły się pierwsze informacje, że Robert Gliński może liczyć na  stanowisko dyrektora warszawskiego Teatru Powszechnego, w środowisku zawrzało. Scena ma swoją tradycję, spory dorobek, wiadomo, że o tę posadę starało się kilku wybitnych twórców z młodszego pokolenia (m.in. Maja Kleczewska i Michał Zadara). Gliński w tym kontekście wyglądał trochę jak królik wyciągnięty przez miejskie władze z kapelusza. Reżyser pracuje raz na jakiś czas w teatrze, ale na pewno nie z dorobkiem teatralnym kojarzymy jego nazwisko. Co prawda już dwie dekady temu, gdy reżyserował w Teatrze Ateneum „Mein Kampf" George’a Taboriego, po  przedstawieniu podszedł do niego prof. Bardini i powiedział: „Panie Robercie, niech pan zamieni żonę na kochankę”. Sugerował, żeby Gliński pracował w teatrze na stałe, a kino traktował jak hobby. Jednak wtedy Gliński nie posłuchał. Teraz najwyraźniej zmienił zdanie.

– Zacznijmy od  tego, że opowieści o mojej nominacji to przecieki – mówi Gliński. – Już od pewnego czasu trwają rozmowy z różnymi osobami. Część z nich na  różnych etapach z różnych powodów odpadła lub zrezygnowała. A rozmowy trwają nadal. Tych konsultacji jest naprawdę dużo.

Nie wiem, czy nie za  dużo. Jaki teatr zamierza stworzyć Gliński, jeżeli zostanie dyrektorem Powszechnego? – Ważne jest dla mnie to, że ten teatr znajduje się po  prawej stronie Wisły. Jest jedynym dużym publicznym teatrem na Pradze i  powinien szukać osobowości właśnie w kontekście praskim. Zarówno jeśli chodzi o pozycje repertuarowe, jak i widza stamtąd. Praga jest fascynującym miejscem. Pochodzę z Pragi, tam się urodziłem. Mój dziadek miał przed wojną fabrykę na Radzymińskiej. Mieszkałem na Stalowej,ale wychowałem się w inteligenckiej części Pragi, czyli na Saskiej Kępie, gdzie mieszkali Agnieszka Osiecka i Miron Białoszewski. Chciałbym, żeby oboje zaistnieli w Teatrze Powszechnym. Jednak Praga to również największe blokowiska Warszawy: Bródno i Gocław. Fascynuje mnie np. „Tango" Mrożka, które rozgrywa się w bloku. Tam klasyczny inteligent, który najczęściej mieszka w blokach, zderza się z Edkiem. Fascynującym miejscem, które znałem od podszewki, był Stadion Dziesięciolecia, potem Jarmark Europa. Moim największym marzeniem jest, żeby do Powszechnego przychodzili kibole po meczu. Właśnie do teatru, zamiast robić zadymy na  ulicach. Jak ich przyciągnąć? Mam pewne pomysły – tłumaczy reżyser.