Rzeźnik z Bagdadu

Saddam Husajn nie jest człowiekiem, który będzie żył, nie wadząc nikomu. Zamordował osobiście kilkadziesiąt osób, a jego rządy kosztowały życie trzech milionów ludzi.
Saddam Husajn al Tikriti urodził się w 1935 r. lub 1937 r. Należy do potężnego klanu z Tikritu. Opiekujący się Saddamem ojczym traktował chłopca w sposób okrutny, bił go nawet metalowym prętem. Gdy Saddam miał dziesięć lat, uciekł z domu. Przygarnął go wuj Chair-allah Tulfa, arabski nacjonalista, oficer, wpływowa postać klanu. Twierdził on, że są "trzy rzeczy, których Bóg nie powinien stworzyć: Persowie, Żydzi i muchy".

Krwawa droga do władzy
Jako nastolatek Saddam popełnił cztery morderstwa. W ostatniej klasie liceum trafił do aresztu. Był podejrzany o piąte zabójstwo, ale wkrótce go zwolniono. Przez klan z Tikritu został wprowadzony do partii BAAS (Socjalistycznej Partii Odrodzenia Arabskiego), wziął udział w zamachu na prezydenta Kasima. Zamach się nie powiódł i Saddam musiał uciekać. Na emigracji spędził cztery lata i ożenił się z Sadżidą, matką jego pięciorga dzieci.
Początkiem jego politycznej kariery był kolejny - tym razem udany - zamach na prezydenta Kasima. Zamachem kierował wuj Saddama al Bakhr. W 1968 r. dokonał on puczu i przejął władzę. Saddam był prawą ręką nowego dyktatora. W 1979 r. obalił go i sam przejął rządy. Wcześniej zlecił zabójstwo byłego premiera An Naifa. Inspirując serię morderstw, porwań, publicznych egzekucji i tortur, Umocnił się u władzy. Swemu dobroczyńcy al Bakhrowi "odwdzięczył się" aresztem domowym. Po zaprzysiężeniu na prezydenta zwołał Radę Dowództwa Rewolucji. W czasie transmitowanego przez telewizję posiedzenia nakazał aresztować 68 osób. Rozpoczęła się czystka w partii BAAS, połączona z zamordowaniem kilkuset działaczy. Saddam osobiście zamordował 21 osób.

Gwałciciel Udaj, syn Saddama
Wszystkie ważne stanowiska w Iraku zostały obsadzone przez rodzinę Saddama i klan z Tikritu. Wyższym funkcjonariuszom państwa dyktator dawał za żony kobiety ze swojej rodziny. Dziś niemal wszystkie są wdowami, bo tyran pozabijał ich mężów. W 1995 r. dwóch zięciów Saddama wraz z rodzinami uciekło do Jordanii. Saddamowi udało się ich nakłonić do powrotu. Umieszczono ich w willi - areszcie domowym. Po oddzieleniu kobiet i dzieci wpuszczono gaz, a potem ostrzelano ją z armat. Obaj zginęli.
W latach 80. Saddam wdał się w romans ze stewardesą Samirą. Wywołało to napad furii u jego starszego syna Udaja, który zabił ochroniarza ojca. Saddam początkowo skazał syna na śmierć, ale szybko zmienił zdanie. Następnie poślubił Samirę. Swemu dobroczyńcy z dzieciństwa, wujowi Chairallahowi, skonfiskował cały majątek, by zemścić się za krytykę tego małżeństwa. Udaj w czasie rodzinnej awantury postrzelił swego wuja Watbana. Syn dyktatora stanął na czele bojówek siejących terror. W 2000 r. jego bojówkarze obcięli piłami głowy dwudziestu prostytutkom i wystawili je na widok publiczny. Chodziło o osobiste porachunki Udaja. Jego ulubioną "rozrywką" jest gwałcenie kobiet. Ma na sumieniu kilkaset ofiar.

Rządy terroru
W 1980 r. podczas tłumienia buntu szyitów wojsko zabiło kilka tysięcy ludzi. Dziesiątki tysięcy wygnano z kraju. Zaraz potem Irak rozpoczął wojnę z Iranem, w której zginęło około miliona ludzi. Wojska Saddama po raz pierwszy użyły wtedy gazów bojowych. W 1982 r. doszło do nieudanego zamachu na dyktatora. Ludność wsi, w której się to zdarzyło, została wymordowana. Wkrótce armia iracka zabiła około 100 tys. Kurdów. Ponownie użyto gazów bojowych, zabijając prawie 5 tys. kurdyjskich cywilów we wsi Halabdża. Nie było tam walk, prawdopodobnie chodziło o przetestowanie gazu.
W czasie wojny o Kuwejt i operacji "Pustynna burza", będącej jej konsekwencją, zginęło 60 tys. Irakijczyków. Po przegranej wojnie ONZ nałożyła na Irak sankcje, pozwalając na ograniczoną sprzedaż ropy naftowej (tylko w takim zakresie, by wyżywić naród). Saddam wolał przeznaczyć fundusze na armię. W efekcie umarło z głodu pół miliona ludzi, głównie dzieci.
Masowa śmierć jest codziennością tego kraju. Istnieją tam budzące grozę obozy koncentracyjne i więzienia. Tylko w jednym więzieniu w Bagdadzie przez pięć lat rozstrzelano 3 tys. więźniów. Oprawcy znani są z wyjątkowego okrucieństwa. Jedną z ich zabaw jest zmuszanie więźniów do picia benzyny i strzelanie do nich z pocisków smugowych, co powoduje, że wybuchają.

Arabski uczeń Machiavellego
Saddam Husajn wielokrotnie zmieniał fronty i ideologie. Karierę rozpoczął dzięki wsparciu klanu trzymającego się razem z powodu ciągłego zagrożenia ze strony większości szyickiej i kurdyjskiej (Saddam pochodzi z sunnickiej mniejszości). Działał w socjalistycznej partii BAAS, a jednocześnie odwoływał się do nacjonalizmu arabskiego. Współdziałał z ateistycznym ZSRR i oddał litr krwi, by napisać nią Koran. Nagle odrzucił flirt z lewicą, by głosić, że chce być nowym kalifem, i pokazywał się w meczetach. Wspiera terroryzm palestyński, wypłacając odszkodowania rodzinom zamachowców-samobójców (od 10 tys. USD do 25 tys. USD). W latach 70. popierał palestyńskiego terrorystę Abu Nidala. Niejasne i sprzeczne są informacje o jego powiązaniach z Osamą bin Ladenem i al Kaidą.
Sojusznikami Husajna byli na zmianę Amerykanie (w czasie wojny z Iranem) i Rosjanie. Od jednych i drugich potrafił wyciągać nowoczesną broń i technologie militarne. Umiał chytrze wykorzystać flirt z ZSRR, a później dokonał rzezi komunistów (dwukrotnie - w 1963 r. i 1979 r.). Poparcie USA uzyskał, walcząc z Iranem, który wówczas Amerykanie uważali za największego wroga. Stracił je dopiero, napadając na bogaty w ropę Kuwejt.
Obecnie Saddam nie boi się wojny. Powiada: "Najwyżej stracimy pięć milionów ludzi". Wygłasza buńczuczne przemówienia, w czasie których strzela w górę z pistoletu lub karabinu. "Amerykanie będą kopać sobie groby!" - krzyczy.
Saddam Husajn zasługuje, by stanąć przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym, ale, jak na ironię, właśnie Stany Zjednoczone nie uznają tego sądu.